We zijn er! Het is hier inmiddels bijna 1 uur 's middags. Jullie worden allemaal net pas wakker!

Wat een indrukken hebben we al opgedaan. Heel wat mooie dingen meegemaakt, maar zeker ook behoorlijke shocking moments gehad.

Het begon allemaal in Brussel. Afscheid nemen van papa, mama, de ouders van Myrthe en Myrthe van Benjamin. Niet zo leuk natuurlijk! Maar eenmaal door de eerste paspoortcontrole die knop om en lopen! Voordat we opstegen konden we vanuit het vliegtuigraampje onze ouders zien zwaaien vanuit een restaurant. Jullie moeten op stoelen hebben gestaan ofzo, we zagen jullie heel erg goed! Na een vlucht van de lucht in en meteen weer naar beneden waren we in Frankfurt. Daar hebben we wat gegeten. Er kwam meteen een Indiër bij ons zitten. Die begon met ons te praten. Ik als een Nederlandse idioot meteen mijn koffer en andere waardevolle spullen vastgegrepen, maar totaal niet nodig natuurlijk, want die meneer wilde alleen maar met ons kletsen en ons vertellen hoe geweldig Bangalore is en hoe goed het is wat we doen en waar we allemaal op moeten letten. Super lief dus eigenlijk.

Onze tweede vlucht was super rustig. Lekker gegeten. Ook al ruikt vliegtuigeten echt niet lekker, de pittige kip (Myrthe vond het niet pittig) was wel te eten. En de brownie natuurlijk ook. Ik heb de hele reis uitgekeken naar het moment waarop we over Dubai vlogen. Wat was dat sjiek om te zien! Dat was echt een ding dat ik gezien moest hebben voordat ik dood ga

Het palmeiland verlicht (het was donker) en alle lichteffecten waren zelfs vanuit de lucht te zien! Zie foto's. Naast ons zat weer een meneer (die ons net als alle andere Indiërs bewonderend aankeek) die heel veel vertelde over het land. Grappig is dat ze zelf waarschuuwen voor alle dingen die niet eerlijk zijn of mis kunnen gaan in hun eigen land.

Eenmaal op de grond in Bangalore waren een van de laatste die uitstapten en de allerlaatste die door een controle gingen. De meneer die ons in Frankfurt vanalles had verteld kwamen we weer tegen. We kregen zijn telefoonnummer en e-mail adress: Let me know how you guys are doing! And this number is just in case their is anything wrong. We hadden onze koffers snel gevonden en liepen langs een meneer met een shotgun naar buiten. Daar was het aangenaam warm. Midden in de nacht voor Indiase begrippen. Er kwamen allemaal mannen op ons af, maar geen enkele was de goede. Voor onze veiligheid meteen meneer Sai gebeld. Terwijl ik belde riep Myrthe: 'Kiek, dou steit miene naam!' Dat kon natuurlijk niet missen. De meneer wilde meteen onze zware koffers overnemen. Er hangt hier een lucht die ruikt als een mengsel van mufheid, wierook en riool. In ieder geval niet iets waar ik mijn neus van dicht knijp. Eenmaal in de taxi zijn we zo door elkaar geschuddeld over een hele rare weg dat we nog meer gedesorienteerd raakten. Krotten langs de weg, honden!!! langs de weg, fietsers. En dat voor midden in de nacht. Na een rit van 40 minuten kwamen we aan bij het hotel. We durfden niet uit te stappen, omdat er meteen al 2 grote honden uit de 'tuin' kwamen gerend. We betaalden meneer de taxichauffeur 8 euro (500 roepies) en meteen ging er licht aan in het hotel. Er kwam een meneer in pyama naar ons toe. Die zei verder ook niet veel en bracht ons naar boven. Daar komt ons ergste shocking moment. We voelden ons even heel erg alleen in een hele erge vreemde omgeving die behoorlijk primitief is. We waren moe en het was warm. Even niet zo fijn. We kropen al snel in onze lakenzakken op een keihard bed (nadat we de hele kamer op kakkerlakken hadden gecheckt).

Na 7 uurtjes slaap zijn we weer wakker. Het ontbijt maar overgeslagen. Vanmorgen concludeerden we allebei dat we zowel lichamelijk als geestelijk geweldig onstabiel waren. Uiteindelijk ben ik toch maar eens opgestaan om de waterkoker aan te zetten (ik moest toch even iets doen!). Toen ik naar buiten keek werd ik zo ongeveer verblind door de zon en de weerspiegeling van 100 scooters die onder ons raam staan. Verder horen we hier een permanent getoeter, gefluit en de ruis van de airco. Myrthe sliep nog even door, maar uiteindelijk besloot ik dat een koekje op een hele lege maag misschien wel even goed was. Dat koekje deed wonderen. Ik ben naar beneden gelopen waar ik werd begroet door lieve mevrouw die vroeg of ik Myrthe was. Ik heb volgens haar een mooie ring om. Het hotel leek opeens veel mooier! Ik vroeg haar voor de internetcode, een supermarkt en een geldautomaat. What do you need? Vroeg ze. Water en wc papier, zei ik. Toen riep ze een of ander zinnetje en meteen kwam er een mannetje aanlopen met tweeflessen water en een wcrolletje. Geweldig toch! Beneden voelde ik de warmte van buiten heel erg goed.

Inmiddelshebben we gedronken en zijn we nu verhalen aan het typen. We gaanstraks maar eens een poging wagen om naar buiten te gaan. We voelen ons nueen beetje beter en wat relaxter. Straks die douch/emmer maar eens uitproberen!En natuurlijk Hellen en Ed's lieve kaartje/brief/foto's ophangen hier. Dankjulliewel!!! Ik ben heel blij met jullie brieven en ook alle smsjes (Rick!!<3) en facebook berichtjes. Toch nog iets westers in het nu nog even hele vreemde land India.