Dit verhaaltje typ ik op 7-2-2012, maar het staat helaas wat vertraagd op deze website. Inmiddels hebben we al twee dagen geen internet. Wat gebeurde er allemaal in die dagen zonder internet?

Het begon allemaal op maandag: de start van onze introductieweek in India van YPO. Ten eerste werd de busrit alvast uitgesteld, omdat het toch wat te vroeg gepland was. Ongeveer 2 uur later vertrokken we vanuit ons inmiddels vertrouwde Ashley inn hotel. Toch wel enige spanning voor wat ons nu weer te wachten stond. Die busrit verliep niet geheel vlekkeloos. We hadden twee (rammel)busjes. Een deel van de koffers moest daarvan op het dak. Guess what: die van mij natuurlijk ook. Met een dun touwtje werden ze vastgezet. Super ‘veilig' natuurlijk in die drukke chaotische straten van Bangalore! Wat nog minder veilig was, was dat een deel van de koffers achter de laatste passagiers in de bus op een stoel lagen gestapeld. Wat gebeurt er dan? Die buschauffeur moest een keer wel zó hard remmen dat een van die zware koffers naar voren kwam. Precies in de nek van een van de studenten. Gevolg: Waarschijnlijk een lichte hersenschudding. Overal gezocht naar ijs, nergens te vinden natuurlijk. Gelukkig gaat het nu weer enigszins goed met haar.

Van Sai kregen we een korte introductie in zijn kantoor. Bijna onverstaanbaar en snel sprak hij een welkomswoordje. Myrthe en ik waren na onze tochtjes inmiddels behoorlijk bekend met Sai. In dat kantoor draaide continue een zelfde zen-muziekje: een mantra. Sai vertelde erg schokkende feiten over India. Bijvoorbeeld:

• - Mensen in de sloppenwijken betalen voor een kartonnen doos. Twee keer per dag komt er in zo'n wijk water bij de pomp naar boven. Ook daar betalen ze voor.
• - 38% van de kinderen in India krijgt geen eten. Ze gaan meestal wel naar school.
• - Kinderen worden door eigen families VERKOCHT om ergens te werken. Of ze worden VERMINKT, zodat ze kunnen bedelen. Been breken, blind maken, arm breken enz.

Eenmaal bij het resort aangekomen (waar Myrthe en ik ons super erg op hadden verheugd na Ashley inn) was het minstens een uur later. We hadden ook al een eerste botsing meegemaakt. De chauffeur reed gewoon vol tegen een dicht hek aan. Het resort zag er prachtig uit. Een zwembad, palmbomen, rust. Wat wil je nog meer? Maar schone schijn bedriegt. De kamers waren te ranzig voor woorden. Rattenkeutels door de hele kamer, condooms in de wc, geen schoon beddengoed, mottenballenlucht. Wat wil je nog minder? Het was verschrikkelijk. Meteen schaamden we ons voor onze slechte gedachten over Ashley inn. Wat was het daar schoon en fijn! We hebben ons met de hele groep samengepakt en zijn naar onze leiding toegegaan. Ik heb daar even namens de groep verteld dat we weg wilden en ons echt niet prettig voelden. Ook voor onze gezondheid was dat gewoon niet te doen! Hoe zou de keuken er wel niet uitzien? Het scheen dat het hotel was overgenomen door een nieuwe manager. Vorig jaar was het er veel beter.
Ik voelde op dat moment dat ik alles waar ik me zorgen over maakte en me slecht door voelde naast me neer moest leggen. Go with the flow. Ik sprak er over met een van de begeleidsters. We waren er nou eenmaal, dat was nou eenmaal de situatie. Deal ermee. Ik heb me in zo'n situatie nog nooit zo rustig gevoeld. Het kon gewoon niet anders! Alles liep anders dan gepland (totaal niet mijn ding).

We hebben het probleem als groep nog eens bij Sai aangekaart. Hij regelt onze hele week. Hij kon natuurlijk niet zo recht door zee tegen de manager zeggen dat het zo vies was, dat is not done. Hij voelde zich er verschrikkelijk onder. Toch heeft hij op wonderbaarlijke wijze weten te regelen dat we de dag erna weg konden. Super!! Die nacht sliepen we er wel oke. Met het licht aan. Daisy, een van de meisjes, vond een beest in haar oren. Onze klamboe was bijna kapot gedraaid: die hing aan de ventilator. We hadden geen douchewater, geen internet, geen airco. We waren blij dat we de dag erna weg konden. De foto's laten overigens niet zien/ruiken hoe het daar in werkelijkheid was.

We vertrokken pas na een lezing van Mita Tuinman. Een Indiaase mevrouw, getrouwd met een Nederlandse man. Zij vertelde ons ook ontzettende (schokkende) dingen:

• - All that is true is also untrue in India. (Vandaar alle onduidelijkheid!!)
• - India is a country of extreems.
• - Arme mensen krijgen baby's, puur en alleen omdat seks hun enige entertainment is. Wat moeten ze anders zo'n hele dag doen? Ze weten niet dat ze ergens voorbehoedsmiddelen moeten/kunnen halen. Vandaar het groeiende aantal mensen.
• - Alle dode mensen worden gecremeerd.
• - Astrologie (echt waar mamma) speelt hier een grote rol! Ze checken in horoscopen of het wel goed is om op een bepaalde dag te solliciteren bijvoorbeeld.
• - Indiase mensen vragen zich af hoe het kan dat wij onszelf 100% schoon voelen/maken met wc papier. Zij maken zich na een wc-beurt schoon met een kraantje en gebruiken het wc papier om zich af te drogen. In bad gaan snappen ze ook niet. Hoe kun je zo lang in je eigen vieze water zitten? Zij gebruiken met douchen daarom ook een emmer.
• - In arme families worden gehandicapte baby's meteen VERMOORD. Ze kunnen er niet mee omgaan. In rijke families worden ze wel opgenomen. Ook meisjes als eerstgeborenen worden vaak vermoord. De mensen doen dan net alsof het een natuurlijke dood is geweest. Er worden geen moorden geregistreerd. Niemand komt er dus achter!

Na die geweldige lezing stapten we weer in de bus. 3 uur rijden, zei Sai. Het werden er 5 en een half!!! Dood moe en uitgehongerd ondergingen we die reis. Ik eet hier werkelijk niks. Wel 3 keer per dag, maar dan niet meer dan de hoeveelheid van 1 boterham. Dus jongens, als ik terugkom ben ik broodmager! We reden 5 uur door het binnenland. Wauw. Wat een ervaring. Het is gewoon niet in woorden, geuren en beelden te omschrijven wat we allemaal zagen. Ook de foto's laten dat niet zien. Zoiets moet je echt zelf ervaren. Het voelt ook alsof we al bijna een week in een film leven. Alles dat je op tv zit is waar! Zelfs de film slumdog millionair is werkelijkheid.

Langs de ellelange weg liepen koeien, geiten, kippen, mensen. Het was er een grote chaos. Soms kwam je een paar rieten huisjes tegen of krotjes van golfplaten, dan was er weer een heel groot stuk rijstveld of palmbomen. Ongelofelijk wat een armoede. En toch leven die mensen! Af en toe een graf langs de weg ontbrak ook niet.

Gelukkig kwamen we na al die uren aan in Belure. Een afgelegen stadje zonder internet maar met geweldige hotelkamers. (Voor Indiase begrippen natuurlijk). We hebben nog altijd een keihard bed en ik heb me net voor de eerste keer op Indiase manier moeten douchen: met een emmer dus. De douchekop ging alle kanten op, met als resultaat dat de hele badkamer kletsnat was, behalve ik. Het is in ieder geval schoon.

Morgen 8 uur ontbijten. Het is inmiddels alweer 12, dus ik ga gauw slapen. Met een redelijk volle maag! Frietjes lagen hier vanavond. Met kippendingen en andere prutjes. Maar mijn maag heeft weer wat te doen. Op naar morgen: tempel-dag!