Weer drie dagen geen internet. Dit verhaal isgeschreven op 9-2-12.Vanmiddag zelfs geen telefoonnetwerk! Gelukkig hebben we de laptop en kunnen we toch even vertellen wat we allemaal weer meegemaakt hebben. Laat ik er meteen maar bijzeggen dat wat je hier leest eigenlijk totaal niet over te brengen is. De geuren, geluiden en sferen ontbreken en dat is precies waar het allemaal om ging.

Wat hebben we de afgelopen drie dagen veel meegemaakt. Waar ik al vier jaar vandroom, is nu allemaal werkelijkheid. In krotjes op de grond zitten, om koeien heenrijden die midden op de weg staan, in jungles lopen en al die arme maar vooral mooie mensen ontmoeten (die zo gelukkig zijn!).

Eerst onze tempel-dag maar eens omschrijven. Gelukkig lekker geslapen in beter hotel, maar erg sterk voelde ik me helaas niet. Mijn maag leek zich (alweer) 600 keer om te draaien. Toch maar weer die toast met mierenzoete jam gegeten. Daarna gingen we naar een eerste tempel die op loopafstand lag (Chennakeshava tempel). Eenmaal daarheen gelopen moest ik natuurlijk weer eens naar de wc. De hitte overviel me ook heel erg, dus ik besloot om me even in mijn eentje terug te trekken en de strijd maar eens aan te gaan: alleen door een dorpje in India wandelen. Wat word ik hier toch aangekeken! Ik snap zo goed hoe Maxima zich voelt. Eenmaal terug bij de tempel ging het al beter. Het was super mooi om te zien. We moesten er natuurlijk op blote voeten lopen en de meneer die dan op je schoenen past, wil daar geld voor. Ze weten wel hoe ze het kunnen aftroggelen!

Na tempel 1 vertrokken we naar tempel 2 in Halebeedu: Hoysaleswara-tempel. Het was nog steeds bloedje heet! Die tempel was ook weer erg mooi en leek best veel op de eerste. In de tempel wilden er een heleboel Indiërs met ons op de foto. Geweldig vinden ze dat. Na tempel 2 luchten we. Wat lunchen we hier zoal? Rijst, bananen, rijst en rijst. Waaruit bestaat ons avondeten? Met een beetje geluk: rijst! En dan kun je er wel een lekker sausje overheen doen, maar dan sta je meteen in de fik. Alles is hier zo pittig!

Na tempel 2 vertrokken we naar tempel 3. Sai had het programma weer even omgegooid. Gevolg: wéér 2 uur in de bus. Eenmaal bij die tempel aangekomen waren we doodmoe en gigantisch verbrand. Mijn onderarmen en nek zijn weer eens vuurrood. Maar we gingen door! En hoe ... 600 trappen oplopen. Op blote voeten! En die trappen waren ook nog super heet. Nou, daar gingen we dan. Eenmaal boven hadden we heel mooi uitzicht en zagen we weer een tempel. Ook stond daar een of ander super grote beeld van een god. Na wat rondlopen liepen we al die 600 trappen weer af. Eindelijk, naar het hotel! Hoopten we. Sai had bedacht dat het leuk was om nog even naar een inheems dorpje te gaan waar we een stoet konden zien. Erg bijzonder, want dat komt niet vaak voor. Iedereen was zo uitgeput! Niemand had maar zin. We reden (schuddelden) weer ongeveer een uur in de bus en kamen toen ergens stil te staan. Het bleek dat wij zelf de stoet waren! Dat hele dorp had op ons staan wachten. Ze stromden allemaal op de bus af. Niemand durfde daar natuurlijk naar buiten te lopen. We voelden ons net de koningin op prinsjesdag. We moesten het dorp inlopen met alle inwoners, herrie, geuren en kleuren om ons heen. Eenmaal in het ‘centrumpje' stond daar een tempel. Die tempel was net nieuw en wij moesten die openen. We kregen water over ons blote voeten (wat doet dat pijn, in zo'n dorp op blote voeten!), een rode stip op ons hoofd en een bloem in de handen. De televisie en pers waren er ook bij. Wat werden we weer bekeken!! Daarna moesten we allemaal op twee rijen stoelen gaan zitten. De bevolking kwam allemaal voor ons zitten: mannen links, vrouwen rechts. Daar hebben we zeker een uur gezeten. Alle mensen keken ons aan alsof we aapjes waren. Ook de kindjes die vooraan zaten observeerden ons. Heel leuk om te zien, ze keken naar iedere detail. Tijdens die stoet werden er zelfs haren uit mijn hoofd getrokken! Blond haar schijnt ook al heilig te zijn. Bonnie, onze begeleidster, moest een speach houden van Sai. We wisten allemaal niet wat ons overkwam. Al die mensen maakten foto's van ons en we werden continue gefilmd. We werden daar geërd met een ketting en een deken om ons heen. Ook kregen we een of ander beeldje van die tempel. Allemaal om de beurt en allemaal met foto voor in de plaatselijke krant. Daarna kregen we natuurlijk ook nog thee en een banaan(tje). Na een lange indrukwekkende zit, moesten we weer ergens anders heen lopen. Het was zo bijzonder om te zien hoe dankbaar de moeders waren toen we foto's van hun kinderen maakten. Ze waren zo blij dat wij er waren en wat zien ze er allemaal gelukkig uit! Wat zijn wij Nederlanders soms toch arrogante en verwende mensen. De mensen hier hebben alleen maar een koe, een hond en een banaan. En elkaar!

Na een stukje wandelen mochten we nog een inheems huis zien. Dat huis was rijk voor hun doen. Nou, we zaten daar allemaal op de grond, kregen warme melk te drinken, koekjes te eten en het huis was niet groter dan een groot klaslokaal. Ongelofelijk! Het hele dorp liep ook mee. Niet gek dus dat het ook best moeilijk was om onze bus weer in te komen. Maar, uiteindelijk zaten we weer. Het was inmiddels ongeveer 23:00 uur. Lichamelijk totaal uitgeput, geestelijk weer zó versterkt! Het is echt geweldig om te zien. We reden nog ongeveer een uur terug naar ons hotel in Belur. De weg was weer vreselijk slecht en werd zelfs gebruikt door slangen, apen en leeuwen. Gezellig!

Eenmaal terug waren we zo moe dat ik na nog eventjes bellen met Rick als een blok in slaap ben gevallen. Wat een dag. Het leken er wel 3, zoveel indrukken! Ik wilde meteen aan iedereen vertellen hoe het hier is, maar dat is gewoon echt niet over te brengen. Niet met dit verhaal, niet met foto's, niet met onze filmpjes. Dit moet je meemaken, en ik heb die geweldige eer dat ik mijn droom nu vervuld heb!