Vandaag (12-2-2012) is onze introductieweek van YPO geëindigd. Gisteren hebben we met de hele groep op een meer gevaren waar een paar krokodillen in zwommen. Nog nooit zo'n beest op een meter afstand gezien! Super mooi zo in het wild en niet in een dierentuin. Na die twee heerlijke nachten in Mysore vertrokken we weer naar Bangalore. Ja, heerlijke nachten. We hadden zachte bedden (!!!), harde kussens en zelfs een stortdouche! Wat hadden we die gemist. Met de groep is het echt heel gezellig geweest. Heel erg fijn dat we nu wat connecties hebben hier. We kunnen elkaar in de weekenden opzoeken.

Na weer 4,5 uur in de bus kwamen we (weer uitgeput en uitgemergeld van de honger) aan in Bangalore. Daar wachtte Sai ons op. Jongens: een lezing! We konden hem met z'n allen wel vermoorden. Maar goed. Na een lezing van weer 2 uur konden we eindelijk gaan eten. Het was inmiddels al half 10. In een of ander restaurant hebben we weer prutjes met rijst gegeten. Maar we hadden wel wat in onze maag. Toen eindelijk naar het hotel. Daar vond een run naar onze kamers plaats met vervolgens een run naar onze laptops en internetverbindingen! En er was verbinding!! Helaas niet zo sterk, omdat we er met z'n achttienen opknalden. Eindelijk even skypen en mailen. En ook in dat hotel hadden we gelukkig heerlijke bedden en een (helaas koude) douche. Om ongeveer 2 uur 's nachts gingen we eindelijk slapen. Maar die bedtijden zijn helaas ook normaal geworden!

Vanmorgen (12-2-2012) moesten we extreem vroeg opstaan (7 uur). Dat lukte natuurlijk niet, met als gevolg dat Myrthe en ik het ontbijt oversloegen en weer op koekjes leefden. Onze koffers weer ingepakt naar beneden en op naar de volgende lezing. Dit keer een lezing van een beroemde neurochirurg in India. Wat een lezing was dat. Ik voelde me zo gelukkig na zijn speech! Zijn hoofdboodschap was: vier elke dag die je leeft en voel je gelukkig met je gezonde lichaam! Hij vertelde hoe dicht hij bij dood, ziekte en handicap staat en hoe gelukkig wij als ‘normale' mensen moeten zijn dat we dat allemaal niet hebben. Leef iedere dag alsof het je laatste is. Doe werk dat je leuk vind en je zult nooit meer hoeven werken (want dan voelt het niet als werk). Hij liet foto's zien van een meisje met 4 armen en 4 benen. Hij heeft dat meisje weer in normale staat weten te brengen. Ook van een man die een ongeluk heeft gehad waardoor hij een stalen pin door zijn hele hoofd had steken. Zelfs die weer helemaal genezen. En hij zei: ook al ben je ziek of word je oud: it's still you! Er is iets in ons dat nooit oud wordt, ook al is dat het eerste dat je ziet/zegt/denkt als je iemand al lang niet meer gezien hebt. Hou jezelf jong! Prachtig hoe hij het lichamelijke en het geestelijke uit elkaar haalde.

Na die indrukwekkende lezing zijn Myrthe en ik samen met twee andere meisjes terug naar het hotel gegaan. De introweek was voor ons afgelopen. De anderen gingen nog naar Bangalore Palace, maar dat hadden wij gelukkig al gezien. We hebben onze koffers opgehaald en zijn naar ons oude, vertrouwde Ashley inn hotel gegaan. Daar mochten we even een kamer gebruiken om onze spullen te droppen. Snel zijn we naar de shopping mall gegaan om wat water/drinken/kleren in te kopen. En een riem, want mijn broeken zakken allemaal af. Eenmaal terug konden we nog even lekker skypen. Gelukkig maar dat ik dat nog even kon doen! Later op de dag zou het wel anders worden met die verbindingen ...

Om 3 uur stond onze chauffeur in het hotel. Alles weer bij elkaar geraapt en eindelijk onderweg naar onze stageplek. We waren zo benieuwd. We verlieten Bangalore (provincie Karnataka) en reden provincie Tamil Nadu binnen. Na een uur rijden (lekker snel!) kwamen we aan in een dorp dat Mathagondapalli heet. Shocking. Eén straat met alleen maar krotjes. Nou, daar zitten wij dus nu! Een paar 100 meter buiten dat krottendrop staat onze campus. Wat een gigantische omgeving. Heel erg rustig en mooi en netjes. We kregen onze kamers voor 10 minuten te zien. Weer shocking. Twee grote betonnen blokken met twee stalen bedden waar van die gymnastiekmatten met wat lakens op liggen. KEIHARD dus! Geen douchekop, alleen een emmer. Het licht valt hier ieder uur minstens één keer uit. Geen televisie (niet dat ik die mis, maar even voor de beeldvorming) en: verassing, geen internet in onze kamers. Ze hebben pas sinds gisteren internet op de campus! Maar wel alleen maar door middel van een kabel, geen draadloos. Onmiddellijk waren we al onze vreugde en blijdschap weer kwijt en vielen we weer even in een zwart gat. Ik had zelfs de eerste uren geen telefoonverbinding met mijn Nederlandse telefoon. Even met pappa en mamma gebeld, maar toen was mijn tegoed op en tsja, daar zat ik dan. Gezellig, twee emotionele wrakken in betonnen blokken. Wat een depressiviteit he. Morgen gaan we het leven wel weer vieren, maar nu kan het gewoon heel even niet! Wel hebben we ons best gedaan om het hier gezellig te maken. Meteen hebben we de bedden naar één ruimte geschoven, klamboes opgehangen, kleren uitgepakt (en op tafels gelegd, want er is geen klerenkast) en foto's opgehangen. Het ziet er al een stuk beter uit! Niet wetende dat we de dag erna weer opnieuw moesten verkassen...

Na wat gerommel werden we opgehaald door de vice-principal. Hoe ze heet zou ik echt al niet meer weten. We ontmoetten ook Navis, de principal. Een jonge, moderne vrouw. Toen hebben we ook nog Meru onmoet. Een man die verbonden is met Terre Des Hommes. Dat is een vrijwilligersorganisatie die dit hele schoolproject heeft opgezet. Het is pas 10 jaar oud (jong). Er zitten hier 600 arme kinderen op school en ze slapen hier ook allemaal. Ze hebben soms geen ouders. Het is ongelofelijk mooi om te zien wat er hier gebeurt. Al die kinderen hebben een paar moederfiguren die ook leerkrachten zijn. Ze hebben verder eigenlijk niks, alleen elkaar. Ze mogen zo gelukkig zijn dat ze hier op school zitten. Ze zijn super netjes (spreken met twee woorden) en keken ons natuurlijk weer met grote ogen aan. 'Hello teachers!' was het eerste dat een jongetje naar ons riep. Die Meru gaf ons een heel gerust gevoel. Hij schrok wel van onze gezichten: wat zagen we er moe uit! Hij vertelde wat over het project en stelde ons ontzettend gerust. Morgen gaan we proberen aan internet en prepaid tegoed te komen.

Daarna gingen we met weer iemand anders eten. Alle kinderen zaten op lange matten op de grond. Wij kregen speciaal een tafel met borden en een lepel. Maar oh wat was dat eten niet af te slikken! Ik stond meteen in de fik alsof ik een héél sterke shot had gehad. Niet normaal! Ik vond het ontzettend onbeleefd maar ik kon niet door eten. Ik moest het laten staan, zoveel pijn deed het in mijn mond. Meteen kreeg ik bananen en een of andere bol die zoet was. Een beetje kiwi effect, maar dan smeuïg. Dat ging er wel in. Toen ze dat doorhadden kreeg ik ook meteen een hele zak van die dingen mee. Dat hoefde natuurlijk ook niet, maar wel heel erg lief van ze. Toen werden we terug gebracht naar onze kamers. Oja: I don't want to scare you, but when it's dark, be carefull. Myrthe en ik dachten meteen dat er vreemde mensen rondliepen ofzo, maar aangezien hier 24uur bewaking is, kon dat het niet zijn. Nee: schorpioenen en slangen voor je voeten. Jezus! Weer shocking!

Inmiddels zijn we op onze kamer en zit ik onder mijn klamboe (die aan de kofferriem hangt die aan een kantoorlamp hangt die aan een hele gammele kabel hangt). Morgen 7 uur opstaan, 8 uur ontbijt. Daarna introductie in de school. We zijn benieuwd. Be open minded!!!