We hebben alweer drie stagedagen achter de rug. Met de dag worden we een heleboel ervaringen rijker. De kinderen reageren ontzettend dankbaar tijdens en na een les en waarderen ons duidelijk. Vandaag kwam het zelfs zover dat ik allemaal handjes kreeg en van een aantal meisjes zelfs handkusjes. Alsof ik een prinses ben.

We hebben nu alle klassen gehad. Dat wil zeggen; 1, 2, 3A, 3B, 4A, 4B, 5A, 5B, 6A en 6B. Ze kregen allemaal dezelfde les, met wat variatie in niveau. Wat moet een middelbare schoolleerkracht zich af en toe een cassettebandje voelen! 100 keer opnieuw ‘Today, we are going to learn how to draw a face'. We merken ook heel goed dat de kinderen van grade 5 (11-12) en grade 6 (12-13-14) al langzaam puberen en dus een stuk drukker zijn dan de kinderen van lagere leeftijd. Gelukkig ben ik gespecialiseerd in het oudere kind en kan ze best wel handelen.

Na weer drie lessen gingen we samen met de laatste klas naar de dining hall voor lunch. Daar zag ik een paar meisjes op de grond zitten om een grote tobbe heen. Ze moesten minstens 200 hete, pas gekookte eieren pellen! Ik voelde me geroepen om ze te helpen. Dat was natuurlijk een hele eer. Welke leerkracht doet nou zo'n klusje?! Meteen wilde ik ze een typisch Nederlands spelletje leren om het wat leuker te maken. Kluts je ei tegen een ander ei aan en kijk welke als eerste breekt. De winner kan weer een nieuw ei klutsen. Dat was een schot in de roos: alle eieren werden zo gepeld. Het Paasgevoel in India is al begonnen!

We zitten al twee dagen op de grond tussen de kinderen in. Alle leerkrachten doen dat. Maar onze manier van eten verschilt toch nog wel een beetje met die van de kinderen. Wij krijgen (gelukkig) iedere dag een lepel; de kinderen eten alles met hun handen. Ze maken er als het waren eerst een prop van en duwen het dan in hun mond. Wij eten met gesloten mond; zij totaal niet. En de ‘borden' staan tussen hun voeten op de grond; die van ons op onze schoot. Eigenlijk is het een hele vieze gebeurtenis, maar ook daar wen je aan. De kinderen vinden het geweldig dat we tussen ze in zitten. De leerkrachten vragen ons nog iedere dag of we niet liever op een stoel aan een tafel gaan zitten, maar dat aanpassen vind ik eigenlijk veel leuker! We krijgen er wel een keiharde kont van, maar we krijgen ook al een harde rug van onze bedden en harde, uitgedroogde voeten van het lopen zonder schoenen, dus dat maakt niet uit.

Na het eten ruimen alle kinderen hun eigen bord op. Ze wassen het schoon met water en gaan terug in een rij staan. Meisjes links, jongens rechts. Als iedereen compleet is, lopen ze terug naar de klaslokalen. Ongelofelijk om te zien hoe gedisciplineerd ze zijn. Wij hadden even een tussenuur en zaten samen met Deepa (leerkracht Art die altijd bij ons is) in het tekenlokaal. Gisteren sprak ik met haar over Nederland. Ik liet haar foto's op mijn telefoon zien van de sneeuw. Ze wist niet wat ze zag en wilde op iedere foto zo ver mogelijk inzoomen. Ook liet ik haar een foto zien van Hellen, pappa en mamma (Ed ,sorry ik heb geen foto van je in mijn telefoon!). Ze vond mama heel mooi en Hellen heeft een schattig gezicht. Ze vond het ook gek om te zien dat zij bruin haar heeft en ik blond. Hoe dat kan snapt ze niet helemaal. Ook kwamen er een heleboel foto's van Rick langs, maar ik wist niet goed hoe dat onderwerp zou vallen. Gek genoeg kwamen we toen uit op huwelijken. Ze vertelde dat haar ouders voor haar uitzoeken met wie ze trouwt en dat ze daar vrede mee heeft. Heel gek om te horen! Maar ze accepteert het zo. Ze vindt ook dat wij heel veel vrijheid hebben daarin. Vandaag had ik het met haar over haar leven hier. Eigenlijk is het heel zielig om te horen hoe dat gaat. Ze is house parent voor de kinderen. Dat betekent dat ze leeft in de gebouwen waar de kinderen na school ook leven. Ze is eigenlijk een moeder voor ze. Om half 10 moeten de kinderen slapen. Zij slaapt dan tussen hen in. Om 5 uur staan ze weer op een gaan ze joggen (kinderen in Nederland; doe dat maar eens na!). Om 6 uur ontbijten ze en om 9 uur staan ze alle 600 klaar voor de assembly. Deepa staat dan klaar om les te geven. Ze mag één keer per maand naar huis. Naar huis betekent voor haar naar dat krotjesdorp (Mathagondapalli) hier niet ver vandaan. Ze is pas 23, maar al zo'n sterk persoon. Daar heb ik heel veel respect voor!

Morgen onze laatste stagedag van deze week. Vrijdag gaan we weer met onze chauffeur naar Bangalore en zaterdag en zondag gaan we bijkomen van deze week. Want vermoeiend is het zeker wel! Lesgeven moet in het Engels, maar het is helaas niet dat perfecte mooie Engels dat we gewend zijn. Slik een paar spijkers in en praat dan Engels, zo klinkt het ongeveer. Heel moeilijk om te verstaan! De eerste week dus al bijna om. Nog maar 5 te gaan!