Gisteren hebben we afscheid genomen van onze stageplek. Weg van RICE MMS, weg van de campus, de kinderen, de leerkrachten en al het andere personeel. En weg van ons primitieve huisje. De afgelopen week voelden we het afscheid langzaam aankomen. We zagen de kinderen voor het laatst in de klaslokalen, aten voor de laatste keer op de grond in de dining hall en liepen ons voor het laatst van 9 tot 4 kapot te zweten in de hitte.

Ergens vinden we het heerlijk om volgende week weer aan zee te zitten; in hotels waarvan we iedere dag zeker weten dat er ALTIJD water uit de kraan komt en stroom uit het stopcontact. Daar zijn we heel erg aan toe. Maar ik zal de campus, hoe armoedig dan ook, zeker gaan missen.

Gisteren begon als laatste dag zonder water. We hebben onze vieste kleren aangetrokken, haren in een staart gedraaid en heel veel deodorant opgespoten. Heel irritant is dat, als je niet schoon bent en ook nog meteen heel erg zweet omdat het zo heet is. Gelukkig had bijna niemand zich gewassen op de campus en was het één grote stinkboel. Met een koffer vol geduld liepen we naar de office om de laatste dingen te regelen. En die koffer geduld is nodig! Als je in India iets wilt regelen, ben je een jaar bezig als je er niet als de kippen achteraan zit. We moesten onze taxi voor vandaag nog regelen, rekeningen betalen, simkaarten terug geven, enzovoort. Na twee uur rondlopen in de chaos hadden we alles rond. Snel terug naar het winkeltje, want we moesten nog eieren hebben (avondeten: ei met ui en wat chips). Gelukkig stroomde er weer water uit de kraan toen we terug kwamen en konden we nog even douchen.

's Middags zouden er een heleboel optredens van de kinderen plaatsvinden. Het was Annual Day. Een soort nieuwjaarsdag voor het financiële gebeuren. En het was de laatste dag van de kinderen op de campus. Vanaf vandaag hebben ze twee maanden zomervakantie. Myrthe en ik hadden de afgelopen twee weken een heleboel kinderen zien oefenen, dus we wisten ongeveer wat er zou komen. Maar het eindresultaat was toch wel verbluffend. Wat een talent hebben die kinderen voor dans en zang! Vanaf de allerkleinsten tot de oudste kinderen.

Na alle optredens gingen de kinderen naar huis. Grappig dat we tegelijk met de kinderen onze koffers hebben ingepakt en de boel gingen verlaten. Er kwamen er nog een aantal naar ons toe. Een meisje met een snoepje dat ze voor ons had gekocht en een jongetje die kwam vertellen: 'Miss, I have permission from my father to come to the Netherlands!'. Hartverwarmend!

Ook namen we afscheid van Meru, zijn vrouw en Navis. Ze spraken nu toch wel uit dat ze ons erg dankbaar zijn en ze het erg leuk hebben gevonden dat we er waren. Best bijzonder, aangezien ze de afgelopen weken niet zo spraakzaam waren over ons functioneren. We kregen de newsletter in onze handen gedrukt. En jawel: wij staan er in! Ze hebben een mooi stukje over ons geschreven en foto's van ons met de kinderen erbij gezet. (zie foto's)

Erg voldaan liepen we terug naar ons huisje. De laatste dingen in de koffer stoppen. Het past allemaal zo goed! Ik wist niet dat ik zoveel ruimte had! Misschien komt het omdat ik al twee paar schoenen heb weggegooid en ook ben gaan selecteren in mijn kleren. Ik word nog een keer i materialistisch.

Terwijl we aan het inpakken waren, kregen we bezoek van de kleine Deepan. We hadden hem beloofd dat we nog even lang zijn huisje zouden lopen om hem een cadeautje te geven. Blijkbaar duurde hem dat te lang en kwam hij ons halen. Hij wilde ons helpen met inpakken, zodat de 10 minuten nog maar 2 minuten zouden zijn. In plaats van ‘helpen' deed hij het tegenovergestelde. Hij wilde van alles wat er lag, weten wat het was. Hij gooide ons zoutpotje om, gooide een shampoobusje over de vloer, wilde alle snoepjes testen en wilde zelfs even onder de klamboe in bed liggen. Hopeloos! Maar wel erg leuk. Onze buurvrouw kwam ons gelukkig verduidelijken dat Deepan een tafel met stoelen voor ons had klaargezet in zijn huisje. We begrepen dat we maar beter snel mee konden gaan. Toen we bij Deepan aankwamen, vertelde hij ons precies wat we moesten doen. Schoenen uit, hier neerzetten en ‘come in'! Daar stonden twee plastic stoelen met een klein houten tafeltje midden in de ruimte. Een vijfjarig jongetje ‘arranged a table' voor ons. We moesten gaan zitten en kregen een kokossapje van zijn ouders met twee bordjes met mandarijntjes en appels er op. Zijn ouders kwamen bij ons zitten. We gaven Deepan een kaartspelletje en de laatste haribo snoepzakjes die we hadden. Het was geweldig om daar even te zitten. En wat een gastvrijheid van die ouders. 'Please stay', wist Deepan minstens tien keer uit te brengen. Hij wilde met ons spelen en ons vaker in zijn huis hebben. Zijn ouders hebben ons om onze skype adressen gevraagd, zodat we met hem kunnen skypen. Hoe dat moet, weet Deepan na zijn skype-sessie met pappa, mamma en Rick wel! Deepan bleef maar praten en praten. Hij wilde van alles van ons weten en ons heel veel leren. Uiteindelijk zijn we toch maar weggegaan om de laatste dingen in te pakken. Onze lieve buurvrouw stond nog buiten. Ze vertelde dat ze ons ontzettend gaat missen, ze begon zowat bijna te huilen! Ze zou vanmorgen nergens anders heen gaan en wachten tot wij weg zouden zijn.

Wat een hartelijkheid, gastvrijheid, vriendelijkheid. We liepen zeven weken op die campus rond als de enige twee blanken, maar we werden behandeld als twee van hen. Een ervaring die ik nooit meer zal vergeten!