"Ben je ervaren?"

Terugkomen uit India is bijna net zo onwerkelijk als er aankomen. Ben ik echt weer in de westerse wereld terecht gekomen? Wat leven we hier luxe! Wat is asfalt toch prachtig en wat staan de huizen hier stevig en netjes opgesteld. Maar ook: wat kijken de mensen hier ongelukkig en wat eten we véél vlees!

Nooit had ik gedacht dat ik zelfs van de westerse wereld een cultuurshock zou kunnen oplopen. Die shock was er zeker ook toen ik in India aankwam. Moet ìk in dít land DRIE maanden overleven?

Na mijn reis heb ik in Nederland de internationale bestseller 'Ben je ervaren?' van de Engelse schrijver William Sutcliffe gelezen. Het gevoel dat de hoofdpersoon beleeft bij aankomst in India en terugkomst in Engeland sloot perfect aan bij het mijne.

Het verhaal gaat over de negentienjarigeDavid die samen met Liz naar India reist. David is afgestudeerd en heeft het gevoel dat hij moet evenaren aan zijn vrienden door een wereldreis moet maken. In zijn eentje gaan, wil hij niet, dus neemt hij de vriendin (Liz) van zijn beste vriend mee. Een groot risico, want hij is smoorverliefd op Liz. Liz gaat echter om een hele andere reden dan David naar India. Voor haar is India de bestemming voor een spirituele zoektocht.
Bij aankomst beseft David dat hij de reis nooit had moeten maken. Hij vindt het land verschrikkelijk. Het eten is smerig, het is er veel te warm en de mensen zijn abnormaal. Liz ervaart het heel anders. Dat zorgt voor grote spanning tussen de twee backpackers.

'Ben je ervaren?' is zeker de moeite waard om te lezen. Voor mij was het erg herkenbaar, met name omdat het zich afspeelt insteden waar ik ook ben geweest. Voor anderen, die niet in India zijn geweest, is het eenspannende kennismaking (maar laat je er niet te zeer door leiden!).Gelukkig las ik het boek na mijn eigen opgedane ervaringen in India. Het had me voor mijn reis, door de negatieve kijk van David, misschien wel doen twijfelen om nog te vertrekken!

The Indian story goes on ...

Tsja, zo stond er twee-maanden-en-een-week geleden nog op deze site omschreven dat het laatste verhaal de revue had gepasseerd, en zo staat er toch weer iets nieuws gepubliceerd. Dat krijg je als je op je 21e nog steeds wordt gemotiveerd door je grote voorbeeld: de babysitter! Met dank aan Saskia Balmaekers ga ik dus gewoon lekker verder. Niet met het vertellen over ervaringen die ik in het land zelf op doe, wel met het vertellen over al die Indiase dingen die ik na terugkomst heb beleefd (en hoogstwaarschijnlijk nog ga beleven).

Want tsjonge, wat heb ik veel ervaringen op papier gezet, maar wat zijn het er ook nog veel die er niet bij staan!

Ik heb op het moment geen notie van mijn uithoudingsvermogen om dit blog bij te houden. Een keer per week?Laten we het vooral houden op 'go with the flow'! Geen vast patroon met een klein beetje zekerheid. Precies zoals mijn volgende (school)jaar er waarschijnlijk uit gaat zien.

Tot de volgende reismee-post, waarin een Indiase highlight centraal staat!

Knijp me even! Ik ben terug in Nederland ...

Ja, het is echt zo. Het staat zelfs zwart op wit. Van 40 graden terug naar 5. Van continue geluid terug naar doodse stilte. Van armoede terug naar rijkdom. Van chaos terug naar structuur. Acht en een halve kilo lichter ... Maar vooral terug van 'Go with the flow' naar 'Ren je rot'!

De terugreis is heel goed gegaan. Geen problemen onderweg en veel geslapen. Het was ontzettend gek om voor de derde keer het vliegveld van Bangalore te bezoeken, met dit keer als reden 'terug naar huis'. Nog gekker was het, dat het moment waar ik zo lang naar had uitgekeken opeens heel erg dichtbij kwam. Ik zou over een paar uur echt door dat poortje lopen en iedereen weer zien! Ik wist wel dat dat er allemaal aan zat te komen, maar ik besefte het helemaal niet. Ik kon mezelf niet terugdenken in Nederland (en nog steeds niet). Het zenuwachtige gevoel begon dus ook pas op te komen toen we van Frankfurt terugvlogen naar Brussel. Met mijn mooie slippertjes en roze broek door de douane. Hallo ijskoude voeten!

Een hele week lang ben ik al bezig met eenrealisatieproces. Ik ben weer hier! Foto's laten zien, familie op bezoek, met Rick het oude vertrouwde Vrijthof weer bezocht endaten met Anoek en Sem in een lekker krak Maastrichts studentenhuis. Maar het lukt nog steeds niet. Ik loop nog steeds maar half op Nederlandse bodem rond!De enige realisatiemomenten komen boven drijvenop Hogeschool Zuyd. Een ontzettende pittige (maar interessante) minor, stage lopen en het slotassessment voorbereiden. Nog tien weken PABO en dan heb ik dat papiertje in mijn handen!

Het laatste verhaal op dit blog, maar zeker niet het laatste verhaal over India.

Incredible India, een land dat iedereenzou moeten kunnen ervaren!

Laatste uurtjes India

Het is echt zo, (al voelt het totaal nog niet zo) vannacht vliegen we terug naar Nederland! De laatste uurtjes tellen. We hebben net online ingecheckt en gaan zometeen ergens proberen onze baordingpassen uit te printen. Beetje jammer dat we die hele reis in het midden van het midden in het vliegtuig zitten. Allebei een vreemde naast ons en geen uitzicht op Dubai uit het raam. Maar ja, we kunnen natuurlijk niet alles hebben!

Gisteren hebben we onze laatste dag gevierd samen met Juriën. Nadat we allebei minstens drie kwartier hadden stilgezeten voor een gigantische henna tattoo (met nog eens twee uur droogtijd), zijn we de straat weer op gegaan. We hebben de hele middag lekker in de Lal Bagh tuinen gelegen (met veel bekijks en foto's natuurlijk weer). Bijzonder genoeg maakten we nog wat mee dat je ook alleen maar in boekjes leest en vervolgens toch niet geloofd. Een klein mannetje van een jaar of 4/5 kwam op ons afgelopen met een doos nootjes. Die probeerde hij niet te verkopen, integendeel. Hij probeerde onze stukken taart (die Juriën voor ons had meegenomen, dankjewel!) letterlijk af te pakken! We hebben de stukken snel in onze mond gepropt en heb jongetje van ons af moeten slaan. Hij wilde geen droog koekje of twee roepie, hij wilde per se dat stuk taart en de cola. Toen hij dat uiteindelijk echt niet kreeg liep hij weg en liet een klodder spuug naast Juriën achter. Daar absoluut niet van gediend stond haast twee meter lange Juriën op. Weg was het mannetje! Wat een vrechheid! De Indiase jongens om ons heen hebben zich dood gelachen. Dat konden ze overigens nog een keer doen toen mijn cola flesje volledig leegspoot over mijn hele broek/t-shirt en gezicht. Topdag! 's Avonds hebben we gezellig wat gegeten. Weer alle gerechten gedeeld, we eten echt niks meer hier, zo weinig honger hebben we nog! Na het eten hebben we nog gebowld. Ook leuk, moesten we een keer gedaan hebben in India.

Ik heb het besef dat we vanavond echt weg gaan totaal nog niet. Het duurde altijd nog een x-aantal weken voordat we zouden gaan. Heel gek om te bedenken dat het nu al 'vanavond' is! Maar ik verheug me ontzettend op het moment dat ik straks iedereen op het vliegveld zie staan en de komende week weer zie. In minder dan 24 uur zie ik Rick weer! Klinkt ook al zo onrealistisch, maar toch is het zo!

We gaan nog even genieten van de laatste uurtjes op straat in Bangalore. Mijn volgende en waarschijnlijk laatste verhaal zal er een uit het ware, groene, luxe, kleine, rijke, dure, vertrouwde, KOUDE Nederlandje zijn!

Trivandrum

Na die heerlijke drie dagen in Varkala zijn we doorgereisd naar Trivandrum (vliegveld-stadje) om onze laatste twee dagen in de deelstaat Kerala af te sluiten. Dag één was een bijzondere. Hoewel we eigenlijk alleen maar wat hebben lopen slenteren, hebben we zomaar midden op straat een olfiant gezien! Hij liep samen met zijn twee begeleiders zomaar over straat en moest een druk kruispunt oversteken. Hij was echt onderdeel van het verkeer! Geweldig om zo'n gigantisch groot beest opeens op straat te zien. We zijn gezellig even met hem meegelopen. Ik ben nog nooit zo kort bij een olifant geweest! Een stukje verderop kwamen we hem nog een keer tegen. Hij moest even tanken: zijn slurf hing aan een kraan waar flink wat water uit stroomde. Heel sjiek.

De laatste dag zijn we naar de oudste en mooiste dierentuin van heel India geweest. Voordat we de dierentuin inliepen kwamen we weer zo'n mooie olifant tegen op straat! Dit keer een echte Aziatische. Die staan wat lager op de poten en zijn dus een stuk kleiner. In de dierentuin zagen we nog meer olfianten, apen, slangen, zebra's, leeuwen enzovoort. Erg mooi om te zien, maar wel weer bloedje heet. We konden ons meteen weer opnieuw gaan douchen. Eenmaal terug met de Riksja besloten we dan ook om nog even het zwembad op het dak van het hotel in te springen. Er was daar helemaal niemand, we hadden een privézwembad! Super leuk. Lekker bommetjes maken en wedstrijdje zwemmen. We waren even tien jaar jonger.

Na het zwemmen hebben we snel gedoucht, nog wat gegeten en vertrokken naar het vliegveld(je). Ondertussen kregen we te horen dat er in Indonesië een zware aardbeving had plaatsgevonden en dat alle landen langs de Indische Oceaan een tsunami waarschuwing hadden. Dat gaf toch best een beangstigend gevoel! Zeker omdat het weer ontzettend betrok en het begon te onweren en stortregenen (tweede keer regen in India!). We hoorden dat er al mensen uit Trivandrum naar hogere plekken waren getrokken. O jee...

Maar gelukkig konden we gewoon boarden en zaten we in het vliegtuig. Wel helemaal nat geworden van die regen, ookal hebben we daar maar 5 meter doorheen hoeven lopen. Het vliegtuig steeg op en we vlogen 1,5 uur terug naar Bangalore. Niet zonder problemen helaas. We vlogen midden door fikse onweersbuien door en hebben heel wat luchtzakken gepaseert. Ik heb nog nooit zo'n enge vlucht meegemaakt. We zakten af en toe behoorlijk naar beneden en schuddelden heel wat af. Stijf van de spanning stapte ik in Bangalore uit en was ontzettend blij dat ik weer grond onder mijn voeten had.

Inmiddels hebben we alweer een nachtje in Ashely inn erop zitten. De koffers zijn zo goed als gesorteerd. Nog 4 dagen!

Drie dagen Varkala

Het is bijna alsof we drie dagen in een huwelijksreisgids hebben geleefd. Kovalam was al mooi, maar Varkala spant de kroon! Een lekkere warme, schone zee met een heel mooi, breed strand gelegen aan een knal rood cliff met daarop duizende palmbomen. Dat klinkt toch als uit een boekje?

Het hotel waarin we sliepen, was net zo. Een mooie hotelkamer die maar 200 meter van de zee afligt, met een zwembad onder ons raam dat op het strand ligt. Vanuit het zwembad en ons bed hoorden we de golven van de zee. Kortom: een en al romantiek. Hier neem ik Rick een keer mee naar toe!

De afgelopen drie dagen hebben we bij het zwembad en op het strand gelegen. Echt een paar dagen bruin bakken tussen de krabjes en honden in. Die honden komen gezellig onder de strandbedjes liggen. We lagen op een stuk strand waaralle blanke mensheid die aanweizg was in Varkala, zich had gesetteld. Grappig om te merken dat je dan toch bij je eigen soort kruipt.Een stuk verderop waren Brahmanen (hoge priesers) continue offers in de zee aan het gooien. Bloemen, bananen, kokosnoten. Ook hebben we de laatste souvenirtjes en cadeautjes gekocht in kleine winkeltjes boven op de cliff. Met een behoorlijke lange, steile trap konden we daarbovenop komen. Niet dat op die cliff stevige hekken staan of zo, je dondert er zo vanaf als je niet goed oplet! En wat hebben we daar gezweet. Onze kleren waren binnen een uur kletsnat. Op iedere plek van je lichaam die je maar kunt bedenken stroomde het water gewoon naar buiten. Ongelofelijk!

We hebben twee keer gegeten boven op de cliff. En lekker! Garnalen, lasagna, Franse uiensoep. Eén avond had ik prawn masala met garlic naan. Ik heb de afgelopen tien weken nog niet zo lekker gegeten! Masala is een soort van prutje, dit keer met tomatensmaak gemixt met koriander en god weet wat voor kruiden en groenten nog meer. En er zaten natuurlijk garnalen doorheen. Naan is een soort van brood. Het lijkt op Turks brood, maar dan lekkerder en dit keer met knoflook ingesmeerd. Heer-lijk! En dan te bedenken dat ik dat lekkere eten op at onder palmbomen waar slingers gekleurde lampjes inhangen met de zee op 100 meter afstand. 10 euro voor twee personen: hoofdgerecht en nagerecht! We eten hier trouwens nog steeds bijna niks op een dag. 's Morgens een eitje met twee sneetjes brood en een klein banaantje, 's middags vrijwel niks (zakje chips) en 's avonds fatsoenlijk avondeten.

Het bezichtigen van een tempel kon hier natuurlijk ook niet uitblijven. Op blote voeten (kunnen ze weer geld vangen voor het opslaan van je schoenen) moesten we weer een heleboel trappen op om van die oude mannetjes met doekjes om hun middel te zien bidden. Waarschijnlijk een van de laatste tempels die we gezien hebben. Want het is nog maar een week! En hoewel ik hier ontzettend geniet van alles wat ik nog zie en meemaak, ik ben ook heel blij als we zondag weer in het vliegtuig stappen. Ik kan niet wachten om iedereen thuis eindelijk weer te zien.

Nog anderhalve dag Trivandrum (stadje met vliegveld) en dan vliegen we weer terug naar Bangalore.

Rondreizen in Zuid-India

Na ons sprookjes avontuur in Poovar (backwaters) bij Kovalam hebben we een dag lekker niks gedaan. Eindelijk eens ècht helemaal niks! De hele dag alleen maar bij de zee en het zwembad gelegen. En wat zijn we daar ontzettend bruin van geworden! We hebben ons wel minstens zes keer opnieuw ingesmeerd, maar met succes. Heerlijk, in een windje onder de palmbomen. Beetje zwemmen als het zweet weer eens van ons afdroop en garnalencocktails eten als we honger hadden. Op het strand moesten we de vloed wordende zee in de gaten houden, maar dat werd op een gegeven moment veel te vermoeiend. Hadden we het toch maar in de gaten gehouden, dan waren onze handdoeken (met ons erop) niet overspoelt! Die avond hebben we heerlijk gegeten op de 'boulevard'. Lekkere dikke gamba's! Na nog wat shoppen, hebben we de zwoele, hete avond met skype afgesloten op onze heerlijke koele hotelkamer.

Gisteren zijn we doorgereisd naar Kanyakumari. Dat plaatsje ligt op de uiterste zuid punt van India. Wat een taxi-rit hebben we gehad. Twee en een half uur door één groot palmbomenbos rijden is super! Af en toe wat water links en rechts met wat hutjes tussendoor. Een gigantische rotspartij en een kudde koeien. Een heel ander India dan we tot nu toe gezien hebben! Het was trouwens goed te merken dat het goede vrijdag was. Op een gegeven moment konden we niet meer verder rijden, omdat we midden in een stoet mensen terecht waren gekomen. Links een hele rij vrouwen, rechts allemaal mannen. Ze droegen bijna allemaal een kruis op hun rug. Ik zal nooit meer vergeten wat er met Jezus gebeurde op goede vrijdag!
Bij het dorpje Kanyakumari komen drie wateren bij elkaar; de golf van Bengalen, de Indische Oceaan en de Arabische zee (de as van Ghandi is hier uitgestrooid). Hoppa: weer een reden om iets in India heilig te noemen! Er zou ook een hele mooie zonsondergang te zien zijn. Die veel helaas een beetje tegen, maar het moment voor de zonsondergang was goud waard. Myrthe en ik zaten als enige witjes op een rots te kijken naar alle Indiase mensen die zichzelf onderdompelden in de zee. Het water schijnt heilig te zijn. Vrouwen in sari's en mannen in redelijk normale kleren gingen zo het water in. Wat een geweldige ongeorganiseerde, vieze, hete chaos was het daar. Maar dat moment zullen we nooit meer vergeten! Ik zal ook nooit meer vergeten hoe vaak er een fototoestel op mij gericht is, zonder dat ik de mensen ken die de foto maken. Héél irritant! Ik begin zo langzamerhand behoorlijk uit te kijken naar alleen nog maar witte mensen om me heen!

Na weer een nachtje in een super mooi hotel (met een heerlijk zwembad, dat we natuurlijk ook even hebben uitgetest), zouden we weer terug gaan reizen naar het noorden. Vier uur onderweg naar Varkala. We zijn benieuwd naar het volgende hotel en de mooie dingen die we weer gaan zien!

Een sprookje in India

Het is vandaag 4 april. Er zijn pas vier dagen voorbij sinds we weg zijn van RICE MMS, maar het voelt alsof we alweer drie weken verder zijn. Zoveel hebben we gezien en gedaan!

Heel raar was het, toen we echt die campus afreden afgelopen zondag. We zouden er dit keer niet meer terug komen. Met een verdrietig maar ook heel voldaan gevoel reden we voor de laatste keer die binnenlandse, armoedige weg af naar Bangalore. Op naar Ashley inn; ons vertrouwde hotelletje. Leuk om daar weer (derde keer) aan te komen. We hebben ons even geïnstalleerd en zijn 's avonds nog met Juriën (medestudent) gaan uiteten. Heel gezellig!

Toen maandag. Even een dagje niks. Letterlijk! Ik denk dat het kwam doordat alle spanning van me af viel, waardoor ik me zo slecht voelde. Ik had koorts, stevige hoofdpijn en was misselijk. Een erg vervelende dag. We zijn eventjes wat boodschappen gaan doen en toen heb ik de riksja alleen terug genomen naar het hotel. Ik moest naar bed! En we zouden dinsdag gaan vliegen; dan moest ik me wel goed voelen. Jammer dat ik me dinsdag nòg slechter voelde. Volledig misselijk stond ik om kwart over 5 's morgens op. Die taxi in, vliegtuig in, vliegtuig uit. Ellende!
Gelukkig stond op het vliegveld in Trivandrum een taxi chauffeur op ons te wachten. Ik had het bordje met mijn naam weer gauw geschoten. Wat is het hier weer klam en heet! De chauffeur bracht ons naar ons eerste hotel in Kovalam. Dit is een vissersplaatsje aan zee dat het mooiste strand van Zuid India moet hebben. En dat heeft het!

Maar voordat we dat allemaal gingen ontdekken, zou en moest ik weer in bed liggen. Mijn hoofd viel er ongeveer vanaf. We hebben even gerust, even bij het zwembad gelegen en voor de rest heb ik alleen maar geslapen. Gelukkig voelde ik me 's avonds ietsje beter en zijn we nog even naar het strand gelopen. Er is zelfs een soort van kleine boulevard hier! Wat een westerlingen trouwens. We lopen hier inmiddels (EINDELIJK) met korte broeken rond, want dat zijn die Indiërs hier toch wel gewend! Op die boulevard liggen een héleboel van die kleine winkeltjes met de mooiste, kleurrijkste tassen, wijde broeken, beeldjes enzovoort. Echt een meiden-walhalla. Dames en heren: hier komen de cadeautjes vandaan!

Na die ellendige maandag en dinsdag kan ik gelukkig ook zeggen dat ik me vandaag weer een stuk beter voel. De hoofdpijn is ver gezakt en ik zit de Jelly Beans snoepjes van Rick weer te eten (en ze zijn nog altijd heerlijk).
Vanmorgen hebben we een uur heerlijk bij het zwembad gelegen. Met een doek op mijn hoofd net uit te houden. En wat word ik hier binnen een uur bruin gegrild! De Indiase gasten vinden het trouwens geweldig om foto's en video's van ons in bikini te maken. Heel irritant. Na dat uur zijn we gaan douchen en zou er een taxi voor ons klaar staan die ons naar de backwaters van India zou brengen. God weet wat daar zou gebeuren. Go with the flow!

Wat daar gebeurde? We kwamen in een ware droom terecht! Alsof we in de droomvlucht van de Efteling zaten. Ergens tussen de palmbomen aan een rivier stapten we met z'n tweeën één bootje in. Dat bootje ging met ons door de backwaters varen. Wat we daar twee uur gezien hebben, is naar mijn gevoel ook weer bijna niet over te brengen op papier. We voeren tussen de palmbomen door. Ik kon de boom aanraken zo smal waren de waterweggetjes. Er stonden allemaal inwoners in en bij het water. Ze waren zich aan het wassen (bruine mensen die helemaal wit zien van de zeep is geweldig!), tanden aan het poetsen, maar ook kleren aan het wassen, vissen en zwemmen. Geweldig om te zien! Al die kinderen en volwassenen stonden met hun bruine huidjes en witte tanden naar ons te zwaaien. Het was echt waanzinnig! Het lijkt hier een beetje op Indonesië zeggen de inwoners, en dat is vast en zeker waar. We ontmoeten hier een hele andere kant van India, letterlijk en figuurlijk! De jongen die ons bootje bestuurde liet ons uitstappen bij een drijvend vlot dat een restaurantje bleek te zijn. Geweldig voor mijn zeeziekte, alles schommelde. We hebben er een bananen pannenkoek met honing gegeten. Overheerlijk! Daarna bracht de jongen ons naar het strand. Daar was natuurlijk ook een zee! We sprongen uit de boot en zagen golven die we nog nooit hadden gezien. Ontzettende grote, witte golven in een mooie blauwe zee! Een sprookje. Myrthe wilde even een foto van mij maken in de branding. Erg mooi, maar ik zag niet aankomen wat Myrthe wel zag aankomen. Een enorme golf die héél ver uitrolde en mijn broek kliedernat maakte. Opeens stond ik tot aan mijn middel in het water! We hebben in ieder geval heel erg hard gelachen.

Na twee uur met onze haren in de wind en het zonnetje op onze benen door een sprookje te hebben gevaren, stonden we weer aan land. De taxichauffeur stond nog netjes te wachten. Een half uurtje verder waren we weer waar we nu zijn: op onze airco hotelkamer. Het is hier zo mooi, de perfecte huwelijksreis locatie! En dat is al de tweede keer dat ik dat opmerk in India. Dus wie weet ...
Ik ben nu in ieder geval nog een weekje met Myrthe op huwelijksreis. We genieten er met volle teugen van! Als we terug komen zijn we héél mooi bruin!