Deepan dekt de tafel

Gisteren hebben we afscheid genomen van onze stageplek. Weg van RICE MMS, weg van de campus, de kinderen, de leerkrachten en al het andere personeel. En weg van ons primitieve huisje. De afgelopen week voelden we het afscheid langzaam aankomen. We zagen de kinderen voor het laatst in de klaslokalen, aten voor de laatste keer op de grond in de dining hall en liepen ons voor het laatst van 9 tot 4 kapot te zweten in de hitte.

Ergens vinden we het heerlijk om volgende week weer aan zee te zitten; in hotels waarvan we iedere dag zeker weten dat er ALTIJD water uit de kraan komt en stroom uit het stopcontact. Daar zijn we heel erg aan toe. Maar ik zal de campus, hoe armoedig dan ook, zeker gaan missen.

Gisteren begon als laatste dag zonder water. We hebben onze vieste kleren aangetrokken, haren in een staart gedraaid en heel veel deodorant opgespoten. Heel irritant is dat, als je niet schoon bent en ook nog meteen heel erg zweet omdat het zo heet is. Gelukkig had bijna niemand zich gewassen op de campus en was het één grote stinkboel. Met een koffer vol geduld liepen we naar de office om de laatste dingen te regelen. En die koffer geduld is nodig! Als je in India iets wilt regelen, ben je een jaar bezig als je er niet als de kippen achteraan zit. We moesten onze taxi voor vandaag nog regelen, rekeningen betalen, simkaarten terug geven, enzovoort. Na twee uur rondlopen in de chaos hadden we alles rond. Snel terug naar het winkeltje, want we moesten nog eieren hebben (avondeten: ei met ui en wat chips). Gelukkig stroomde er weer water uit de kraan toen we terug kwamen en konden we nog even douchen.

's Middags zouden er een heleboel optredens van de kinderen plaatsvinden. Het was Annual Day. Een soort nieuwjaarsdag voor het financiële gebeuren. En het was de laatste dag van de kinderen op de campus. Vanaf vandaag hebben ze twee maanden zomervakantie. Myrthe en ik hadden de afgelopen twee weken een heleboel kinderen zien oefenen, dus we wisten ongeveer wat er zou komen. Maar het eindresultaat was toch wel verbluffend. Wat een talent hebben die kinderen voor dans en zang! Vanaf de allerkleinsten tot de oudste kinderen.

Na alle optredens gingen de kinderen naar huis. Grappig dat we tegelijk met de kinderen onze koffers hebben ingepakt en de boel gingen verlaten. Er kwamen er nog een aantal naar ons toe. Een meisje met een snoepje dat ze voor ons had gekocht en een jongetje die kwam vertellen: 'Miss, I have permission from my father to come to the Netherlands!'. Hartverwarmend!

Ook namen we afscheid van Meru, zijn vrouw en Navis. Ze spraken nu toch wel uit dat ze ons erg dankbaar zijn en ze het erg leuk hebben gevonden dat we er waren. Best bijzonder, aangezien ze de afgelopen weken niet zo spraakzaam waren over ons functioneren. We kregen de newsletter in onze handen gedrukt. En jawel: wij staan er in! Ze hebben een mooi stukje over ons geschreven en foto's van ons met de kinderen erbij gezet. (zie foto's)

Erg voldaan liepen we terug naar ons huisje. De laatste dingen in de koffer stoppen. Het past allemaal zo goed! Ik wist niet dat ik zoveel ruimte had! Misschien komt het omdat ik al twee paar schoenen heb weggegooid en ook ben gaan selecteren in mijn kleren. Ik word nog een keer i materialistisch.

Terwijl we aan het inpakken waren, kregen we bezoek van de kleine Deepan. We hadden hem beloofd dat we nog even lang zijn huisje zouden lopen om hem een cadeautje te geven. Blijkbaar duurde hem dat te lang en kwam hij ons halen. Hij wilde ons helpen met inpakken, zodat de 10 minuten nog maar 2 minuten zouden zijn. In plaats van ‘helpen' deed hij het tegenovergestelde. Hij wilde van alles wat er lag, weten wat het was. Hij gooide ons zoutpotje om, gooide een shampoobusje over de vloer, wilde alle snoepjes testen en wilde zelfs even onder de klamboe in bed liggen. Hopeloos! Maar wel erg leuk. Onze buurvrouw kwam ons gelukkig verduidelijken dat Deepan een tafel met stoelen voor ons had klaargezet in zijn huisje. We begrepen dat we maar beter snel mee konden gaan. Toen we bij Deepan aankwamen, vertelde hij ons precies wat we moesten doen. Schoenen uit, hier neerzetten en ‘come in'! Daar stonden twee plastic stoelen met een klein houten tafeltje midden in de ruimte. Een vijfjarig jongetje ‘arranged a table' voor ons. We moesten gaan zitten en kregen een kokossapje van zijn ouders met twee bordjes met mandarijntjes en appels er op. Zijn ouders kwamen bij ons zitten. We gaven Deepan een kaartspelletje en de laatste haribo snoepzakjes die we hadden. Het was geweldig om daar even te zitten. En wat een gastvrijheid van die ouders. 'Please stay', wist Deepan minstens tien keer uit te brengen. Hij wilde met ons spelen en ons vaker in zijn huis hebben. Zijn ouders hebben ons om onze skype adressen gevraagd, zodat we met hem kunnen skypen. Hoe dat moet, weet Deepan na zijn skype-sessie met pappa, mamma en Rick wel! Deepan bleef maar praten en praten. Hij wilde van alles van ons weten en ons heel veel leren. Uiteindelijk zijn we toch maar weggegaan om de laatste dingen in te pakken. Onze lieve buurvrouw stond nog buiten. Ze vertelde dat ze ons ontzettend gaat missen, ze begon zowat bijna te huilen! Ze zou vanmorgen nergens anders heen gaan en wachten tot wij weg zouden zijn.

Wat een hartelijkheid, gastvrijheid, vriendelijkheid. We liepen zeven weken op die campus rond als de enige twee blanken, maar we werden behandeld als twee van hen. Een ervaring die ik nooit meer zal vergeten!

Farewell day / Farewell week

Gisteren zijn we begonnen aan onze laatste stageweek. Het begin van een hele rare week. We kwamen gisteren morgen, netjes op tijd, aangewandeld. Onderweg kwamen we kinderen tegen in hun normale kleren. Geen schooluniformen vandaag? Wat bleek: geen schooluniformen, geen les vandaag! Het was Farewell Day (Laatste school Dag) voor de oudste klas. De kleintjes moesten de hele campus poetsen. Nou, daar ging de laatste maandag lesgeven al. We zijn even naar de lokalen toegelopen om onze materialen vanuit Nederland netjes te ordenen en een toets op het bord te schrijven (het kopieerapparaat doet het niet, dus de kinderen zullen alles van het bord moeten overschrijven). Lekker ouderwets! Daarna zijn we maar teruggegaan naar ons huisje. 's Avonds zouden we weer aanwezig zijn bij de afscheidsavond.

En bijzonder dat die avond was! We moesten naar het grote sportveld toe. Daar verzamelden alle kinderen van de school en alle ouders van de laatstejaars. Ook de leerkrachten en het bestuur waren aanwezig. Daar hebben we 3,5 uur naar speeches zitten luisteren. Het is officieel bevestigd: Indiërs HOUDEN van speechen! Maakt niet uit of er minstens tien keer door vier verschillende personen hetzelfde wordt gezegd. De keren waarop ik aandachtig luisterde hoorde ik wel een paar hele mooie dingen. Er was een jongen die sprak: 'Last time I was in London. The people there asked me why I was wearing a T-shirt. They told me to wear real man clothes. I told them: It's the character that makes the man, not the clothes.'

Het was heel gek om tussen al die Indiërs in te zitten als enige twee blanken. We kregen ook weer zo'n rode stip op onze hoofden. Omdat de kinderen hier van hele verschillende economische achtergronden komen, zagen we ook verschillend geklede mensen. De een had een pak met stropdas aan, de ander een gewoon T-shirt en er waren ook mannen met een paar lapjes rond hun lijf.

De momenten waarop gezongen werd, waren heel bijzonder. Een groepje meisjes kwam vorige week naar mij toe met de vraag om van een Engels liedje de tekst op te schrijven. Dat zelfde liedje hebben ze daar gezongen. Erg leuk om te horen, daar had ik aan meegewerkt!

Vandaag was een ander verhaal. Dinsdag zouden de kinderen wel weer les hebben. We liepen als eerst naar de allerkleinsten. Sorry, maar we zijn aan het oefenen voor zaterdag! Weer geen les dus ... Eigenlijk was dat niet zo erg, want we hebben lekker tussen die kindjes doorgelopen, foto's met ze gemaakt, dansjes van ze gezien enzovoort. De leerkracht van de allerkleinsten vertelde ons dat haar klas heel bedroefd was om het feit dat wij hen geen lesgeven. En de leerkrachten van de 1st en 2nd standard vertelden ons dat de kinderen het zo geweldig vonden als wij er weer waren. Dan zijn ze opeens heel enthousiast en gaan ze door vuur. Wat een complimenten!

We hebben hele mooie, leuke foto's gemaakt met de kleintjes. Een speciale met onze Deepan! Wat zal ik die lach van dat jongetje gaan missen. Er gaat geen dag voorbij of de vierjarige loopt met zijn mooie big smile langs en zegt ons gedag.

Na het bijzondere moment bij de kleuters, liepen we weer naar ons eigen art-block. Het is overigens nog steeds bloedje heet hier. Hoog zomer! We kregen vanmorgen ook te horen, uit het niets, dat de kinderen vanaf volgende week twee maanden zomervakantie hebben. Wat een timing! Maar goed dat wij er dan ook niet meer zijn! En aan de andere kant: wat een slechte communicatie. Waarom wisten wij dat niet?
In het art-block hadden we de vijfdejaars. We lieten ze onze test maken. De eerste paar vragen waren kennisvragen. De laatste paar waren vragen over hun ervaringen in onze lessen.

Hier komen wat willekeurige, hele bijzonder antwoorden van de kinderen:

1. What did you like most in drama class?

• - I like the teaching of our teachers miss Vivianna and miss Myrthe.
• - I like most in drama class the teachers kindness.
• - I like the teachers of drama class because they decorate the class and they keep it clean.

2. Is there anything you like to say more?

• - I like to say the teachers in drama class they should not go from our campus.
• - I like drama class more than our own classes, because miss Myrtha and Vivianna they give more intrest work doing.
• - No, because the teachers are there how I want the teachers to be.
• - I like the teachers because they are teaching well and not beating us and they are being friendly with us.
• - You're giving us more freedom. I love you both. Your helping us in many ways. You bring us new things from Netherlands. Please may I come to you. You are like mother.
• - I like to say that your care and affections helps us to make our mind and this class more creative and colourful.

Nog maar twee dagen lesgeven. Na die antwoorden van de kinderen zullen jullie wel begrijpen dat ik het langzaam toch wel heel erg begin te vinden om afscheid van ze te nemen! Hoewel ik het koud douchen met een emmer, het harde bed en het weinige eten niet ga missen. Nog even!

Met pappa en mamma in India, laatste deel!

Dinsdag. Onze laatste nacht was voorbij. Jeetje, we zouden die avond al terugvliegen naar Bangalore! Maar daar dachten we 's morgens nog even niet aan, want we hadden nog een superluxe dag voor de boeg! Natuurlijk weer heerlijk ontbijten. De laatste keer lekker veel muffins en fruit achter die kiezen! Na het ontbijt hebben we op het strand gelegen. Nog even genieten van het mooie uitzicht en de rust. Na een paar uurtjes strand/zee hebben we nog een uurtje of twee aan het zwembad gelegen. Er was niemand daar, dus we hadden een privézwembad! Om kwart over 3 brak het moment van de waarheid aan. Myrthe en ik zouden naar de Shiva gaan waar we een echte Indiase gezichtsbehandeling kregen. We liepen een koele, overheerlijke ruikende ruimte binnen waar we een heel lekker heet drankje kregen. God weet wat daar in zat, maar het was super. We moesten een formulier invullen met de vraag of we misschien gekke ziektes hadden. Daarna mochten we naar de kleedruimte waar we allebei een hele mooie badjas met slippertjes kregen. Het rook daar overal zo lekker! Eenmaal omgekleed werden we ieder naar een eigen huisje gebracht. Ook daar rook het super lekker. Het was heel klein en verduisterd, met in het midden een bedje met bloemetjes erop. Ik had nog nooit zoiets meegemaakt, dus dat was erg speciaal. Ik weet niet hoeveel crèmes ik op mijn gezicht heb gehad en hoeveel botten er gekraakt zijn, maar het was super! Mijn huid is gescrubd met een of ander apparaat dat werkt als een oral-b tandenborstel. Ik heb de helft van de tijd liggen lachen, omdat het allemaal zo kietelde. Maar wat realiseerde ik me daar wat een geweldige dagen ik had gehad met pappa en mamma. Wat een verassing, dat resort. En het was zo fijn dat ze er even waren geweest! Ik begon langzaam een beetje op te kijken tegen het moment dat we weer afscheid moesten nemen op het vliegveld. Na een uur op dat zachte bedje kon ik gaan douchen. Met overheerlijke shampoo en douchegel! Ik rook het twee dagen later nog. En ... we hadden een weegschaal. Het moment van de waarheid. 7 KILO afgevallen! On-ge-lofelijk.

Helemaal schoon (na zeven weken eindelijk weer eens ècht schoon) gingen we voor de laatste keer eten in het restaurant van het resort. Een Farm House Burger. Lekker! En na dat laatste avondmaal was het weer zo ver voor de koele taxi. Binnen een uur waren we op het vliegveld van Chennai.

Toen ging het allemaal heel snel. De taxichauffeur mocht niet wachten op de plek waar hij ons uit liet, dus pappa en mamma moesten gauw mee rennen naar de hoofdingang. Daar hebben we heel snel afscheid genomen en toen waren we weer alleen. Heel gek was dat. Opeens twee minder. Toen stonden we er weer alleen voor. Nee, erg leuk was dat niet. Maar we hadden nog maar anderhalve week campus en twee weken ‘vakantie' in het vooruitzicht.

Na al die luxe wisten we natuurlijk wel dat we weer terug moesten naar heel wat minder luxe. Een beetje jammer was het dat dat al begon toen we eenmaal op het vliegveld waren. Wat een smerigheid. Net een treinstation, maar dan wel een vies, heet station. Gelukkig rook ik mijn net gewassen haren nog. Maar binnen een half uur was ik weer volledig bezweet van de hitte. De vlucht terug was ook niet zo fijn. Heel wat dalen, stijgen, rondjes draaien. Laat staan de veel te hard rijdende, airco-loze taxi terug naar de campus. De chauffeur wist niet eens de weg! Gelukkig konden wij hem die zelfs in het pikkedonker wijzen. Ongelofelijk hoe goed we de weg hier al kennen. De enige herkenningspunten die we hadden waren wat bomen en vlaggetjes, meer is hier langs de weg niet. Op de campus aangekomen werd het ‘back-to-reality' ding nog duidelijker. De stroom was al uitgevallen, dus we moesten met onze koffers de weg maar zien te vinden. In de hoop dat we met het licht van onze telefoons de slangen zouden zien. Eenmaal binnen was het snikheet. We hebben onze koffers maar neergezet en met de telefoons een weg naar onze bedden gezocht. We waren weer terug hoor. Snel die ogen dicht en dromen over waar we eigenlijk vandaan kwamen!

Met pappa en mamma in India deel 2

Dankjullie wel allemaal voor de ontzettend leuke/lieve reacties!!

Afgelopen zondag. Op naar Mamallapuram! De lekker koele taxi stond alweer op ons te wachten. Met een half uurtje zouden we er zijn. Lekker dichtbij voor Indiase begrippen! Als eerst bezochten we een mooie kusttempel. Een hele oude, die zelfs de tsunami heeft overleefd. De tsunami! Dat was toch wel even raar om te bedenken. Ook India heeft last gehad van die enorme golf. Niet zo veel, maar het zeewater was er wel. Na het bezoeken van tempel 1 vertrokken we richting tempel 2. Die bestaat uit vijf kleinere tempels die uit rotsen zijn gehouwen. Het zijn er vijf, omdat ze op ceremoniële tempelkarren lijken. Mooi! We zagen in Mamallapuram ook nog het grootste bas-reliëf ter wereld. Mooie beelden uit een reusachtige rots gehakt. 27 meter lang en 9 meter hoog. Indrukwekkend! En tot slot zagen we, heel grappig, Krishna's butterbal. Een gigantische ronde rots die op wonderbaarlijke wijze midden op een heuvel blijft liggen. Je zou zeggen dat het ding ieder moment naar beneden zou moeten rollen. Zie foto's! Na al die beelden-informatie is het niet gek dat ik ook nog even vermeld dat Mamallapuram bekend staat om zijn beeldhouwkunst. Ik heb dat beeldhouwen zelf ook nog even mogen proberen.

Tegen het donker aan zijn we weer in onze taxi gestapt. Mamma vond het wel goed zo tussen al die inlanders. We gingen terug naar ons hemelse resort, waar nog een verassing op ons stond te wachten. Myrthe en ik mochten nog niet weten waar we gingen eten. Dat bleek aan een tafel op/aan het strand te zijn met uitzicht over de zee. Het was natuurlijk wel donker, maar we hebben er heel lekker gegeten! Dat hele complex is een perfecte huwelijksreislocatie!

Nog even bellen met Rick en daarna lekker slapen in het zachte bed! Wat een heerlijke luxe dag.

Maandag. Opstaan en weer overheerlijke muffins eten! Oei, die kilo's zouden er vast snel weer aankomen. Al had ik geen idee hoeveel ik überhaupt was afgevallen, omdat we geen weegschaal hebben. Maar ja, het was zo heerlijk om eindelijk eens onbeperkt veel te eten. We voelden ons met de dag aansterken! Na het ontbijt weer snel die bikini's aan. Dit keer gingen we naar het strand. We kwamen nog niet aanlopen of er kwam een Henkie met handdoeken om onze bedjes klaar te maken. Netjes onder een rieten parasol. Geen hond op het strand, blauwe zee, wit strand, palmbomen achter ons. Klinkt dat niet als het perfecte plaatje? We hebben zelfs in de zee gezwommen (onder toezicht van Henkie)! In de Indische oceaan. Om precies te zijn in de Golf van Bengalen. Na dat zwemmen in de zee zijn we snel het zwembad ingesprongen, want de zee is niet zo schoon. Bedenk je maar eens dat 100 meter verderop een inheems dorpje ligt waar de mensen hun behoeftes op het strand achterlaten en dode koeien in de branding liggen. We zijn natuurlijk wel nog in India hè!

Na weer zo'n ochtend/halve middag chillen zijn we met de taxi naar Kanchipuram gereden. Dat is een stad bekend om zijn tempels en handgeweven zijden sari's (kleding van de vrouwen). 2 uur in de taxi. En hoe! Als ik mijn wagenziekte nu niet overwonnen heb, weet ik het ook niet meer. Dat die vering van de auto niet is geknakt. We hebben twee hele mooie tempels bezocht. Ik zou de namen echt niet meer weten, maar die zouden jullie toch niet kunnen uitspreken of lezen in zijn geheel. Ze waren heel groot en er waren weer een heleboel beelden van de goden Vishnoe en Shiva te zien. Heel mooi en met achter ieder beeld een eeuwen oud verhaal verscholen. Wat een geloof! En wat een mooie beelden ten opzichte van onze jezus aan een houten kruis. We kwamen natuurlijk ook de inmiddels bekende apen tegen. Die zie je echt niet in een Nederlandse kerk! Na die tempels wilde pappa ons een authentieke weverij laten zien die hij in januari heeft bezocht. We gingen weer met onze taxi door het drukke Kanchipuram. Wat een stadje. Krioelende donkere mensen over vieze straten met wat koeien, honden, kippen, geiten en een heleboel winkels. Een geweldige chaos. En toch begin ik daar aan te wennen. Het zijn precies de beelden die ik normaal alleen maar thuis op televisie zag.

De weverij was bijzonder om te zien. Zonder pappa hadden we die ook nooit gevonden! In een afgelegen steegje tussen een (vieze) koeienstal en wat muren in vonden we een klein fabriekje met een bijbehorende winkel. Daar zat een Indiër achter een heel oud, houten apparaat een sari te weven van echte zijden met gouddraad. Nadat we dat gezien hadden, wilden we natuurlijk ook die winkel zien. Wat een mooie, zachte, kleurrijke stoffen hadden ze daar! Sari's, tassen, sjaals, telefoonhoesjes, van alles! We hebben er goed inkopen gedaan. Tot slot hebben we gegeten in een vrij Westers hotel. Ook dat wist pappa nog te vinden. Heel fijn! Na het lekkere eten hebben we nog twee en een half uur in de taxi moeten zitten. Dat viel tegen. We waren doodmoe en we hebben zeker een half uur in de file gestaan. Heel vermoeiend! Maar het lekkere bed en de koele kamer maakten weer veel goed. We vielen als een blok in slaap in onze mooie cottage.

Met pappa en mamma in Zuid-India

Dit wordt een lange ... bereid je voor!

Vrijdagmorgen, het begin van vijf heerlijke luxe, veilige, vertrouwde dagen. We stonden redelijk vroeg op. Het eten van Navis was Myrthe (weer) niet zo goed bekomen. Toch hebben we de tafel gedekt. Althans, voor zover dat kon met maar 1 mes en twee mokken. En daar kwamen pappa en mamma weer aanlopen. Ze waren er nog steeds en het was geen gekke droom dat ze aan waren gekomen! Na het knäckebröd-met-jam-ontbijt (en dikke vitaminepil) zijn pappa, mamma en ik nog een rondje campus gaan lopen. Myrthe ging nog even terug naar bed. Ik liet ze het girls-hostel zien (waar alle meisjes slapen) en de pre-primary school. Daar zitten de allerkleinsten. En ik wilde ze natuurlijk even laten voelen hoe ver wij iedere dag door de hitte moeten rennen van het art-block naar de pre-primary school! Jammer dat ik door dat stuk lopen op mijn schouders verbrand raakte en pappa en mamma er niks aan over hielden. We zagen de kleintjes dansen en maakten voor de zoveelste keer kennis met kleutertje Deepan. Een klein jongetje met een grote golf wauwelwater. Hij heeft zelfs met pappa, mamma en Hellen geskypt toen ze nog thuis waren! Na die kleuterbelevenis liepen we terug naar Myrthe. Het was zo leuk om daar met hen te lopen. Normaal denk ik op die plek alleen maar aan ze, nu waren ze er zelf bij!

We hadden de koffers inmiddels weer ingepakt, maar voordat we naar Bangalore zouden vertrekken, gingen we nog lunchen met opperbaas Meru (Terre des Hommes). Ook bij hem mochten we thuis eten en had zijn vrouw zelf gekookt. Heel sjiek was dat weer. En leuk om pappa en mamma ook kennis te laten maken met hen. We kregen weer Indiase kost en Indiase praatjes aan de tafel. Na de lekkere lunch vertrokken we naar Bangalore. Het moment samen op de campus was al om. Jeetje wat ging de tijd snel. Gelukkig hoefden we de koffers niet weer helemaal de campus over te slepen, maar kwam de taxi tot voor de deur. En daar gingen we dan. De weerzinwekkende dropjes door, langs de koeien, armoedige huisjes, arme mensen enzovoort. Een cultuurshock van hier tot Nederland! Ik vond het geweldig om met pappa en mamma in die taxi te zitten. Daar keek ik al zoveel weken naar uit, om ze die omgeving te laten zien. En toen was het echt zo! Het was een hete, schuddel-rit, maar toen waren we dan ook eindelijk weer in Bangalore. Op naar ons vertrouwde Ashley inn! Gelukkig weten wij inmiddels de weg in Bangalore en konden we de taxichauffeur de weg wijzen. Het was ook weer heel erg leuk om pappa en mamma dat hotelletje te kunnen laten zien. Daar kwamen wij zeven weken geleden aan en moesten we die opstart maken! We hadden twee prima kamers. Even omkleden en wat internetten om vervolgens de veelbesproken Riksja-rit naar het veelbelovende UB City te maken. Dat was me wat. Het is net een race-spelletje. Pappa en mamma hebben hun hart vastgehouden, maar vonden het tegelijkertijd geweldig. Ook dat kon ik ze weer laten ervaren!

UB City was gelukkig net zo sjiek als ik het steeds omschrijf. We hebben heel lekker gegeten en luxe gezeten. Ik had in onze eerste week nooit durven dromen dat ik daar ooit met pappa en mamma zou zitten! Na het heerlijke eten met het o zo heerlijke toetje zochten we weer een riksja op. Terug naar Ashley. Slapen, en even niet terug naar die campus! Super.

Houden jullie al dat lezen nog vol?

Zaterdag. Ontbijten, rustig aan, relax. Met een riksja vertrokken we naar de Lal Bagh tuinen: de mooiste botanische tuin van Zuid-India. En dat was het zeker! Hele oude, grote bomen, veel mooie bloemen en APEN! Gewoon in het wild. En welke volwassenen houdt nou niet van tuinen en bomen enzo. Dus dat was een goeie. Myrthe en ik gaan er misschien nog een keer terug om lekker te slapen onder een boom.

Na die tuinen zijn we met een riksja (ja ja, het hield niet op hoor. Zelfs pappa en mamma begonnen het leuk te vinden!) richting hotel terug gegaan. Onderweg nog even gegeten bij onze subway. Eenmaal in het hotel hebben we de spullen gepakt en zijn we de taxi ingestapt. Die gooide onze koffers op het dak van zijn auto. Prima, maar hij wilde ze niet vastbinden! Wij stonden er op dat die dingen vast zouden worden gemaakt, anders zouden ze gegarandeerd op de weg hebben gelegen. Uiteindelijk heeft hij ze toch allemaal in de taxi weten te stopen.

Op naar het vliegveld, op naar Chennai! Heel gek trouwens om naar het vliegveld te gaan. We zouden nog lang niet naar huis vliegen. En pappa en mamma waren erbij. Hele dubbele gevoelens. En we zijn me toch met een mini apparaat naar Chennai gevlogen! We hoefden nog net niet onze eigen arm uit het raam te steken om de propeller draaiende te houden. Maar we waren gelukkig binnen een uur in Chennai. Daar overviel ons de vochtige, hete lucht. Onze kleren plakten meteen vast aan ons lijf. Heel vies en anders dan in Bangalore! Maar gelukkig had pappa een hele luxe airco taxi geregeld en vertrokken we snel richting resort. Want dat zou me wat beloven ...

Nu komt het meest luxe deel van onze hele reis in India. We reden met onze koele taxi een oprijlaan op. Volledig uitgeput van zo'n lange dag liepen we naar een mooie marmeren receptieruimte. Voordat we die binnenliepen kregen we allemaal een ketting van super mooie schelpjes omgehangen. Met daarbij een handdoekje voor je handen. De gele rozenblaadjes kwamen er uit gevallen. We mochten even in een koele ruimte gaan zitten, waar we een ananassapje kregen. De VIP's waren gearriveerd!

Toen liepen we tussen de palmbomen naar onze cottages. Myrthe en ik waren sprakeloos toen de deur van onze cottage openging. Een bed van ik weet niet hoe breed met een loper erboven, een tv van ik weet niet hoe groot, een temperatuur van ik weet niet hoe koud, een badkamer met een ligbad en zelfs een stortdouche buiten! Oh my god, waar waren we nu weer terecht gekomen?! Wat een uitersten! Pappa en mamma (en zelfs het begeleidende personeel) vonden het heel leuk om onze reacties te zien. We hebben ons nog even heerlijk gedoucht (wauw, er kwam om 12 uur nog water uit de kraan!) met de lekkerst ruikende hotel-douchegel ooit en zijn toen als roosjes op heerlijke zachte bedden in slaap gevallen. (Nadat we nog even fear-factor hadden gekeken op tv!) Zeker 1,5 meter bed tussen ons in, haha! Wat voelde ik me schoon.

Zondag. We zouden vanuit onze cottage de zee moeten kunnen zien. Het hotel ligt namelijk zo ongeveer op het strand. Het eerste wat ik dus deed toen ik wakker werd, was die deur open! En ja hoor!! 100 meter voor me lag het strand! Ik werd wel verblind door het felle ligt, want we sliepen natuurlijk wel in een bijna volledig verduisterde ruimte. Ik wist even niet meer waar ik was. Wat een luxe.

Snel onder die buitendouche. Wauw, wat een stevige en warme waterstraal! Ik stond gewoon buiten onder de palmbomen te douchen. Toen ging de bel. Pappa en mamma waren al klaar. Ontbijten!

Nee he, is dat eten allemaal echt? Muffins, donuts, ladingen fruit, spek, ei, wafels, smoothies, brood enzovoort. Volledig volgevreten (het was net een eerste maaltijd na zeven weken expeditie Robinson) liepen we terug naar de cottage. Die bikini's aan!! En natuurlijk heel goed insmeren. Nouja, laat die rug maar, want daarmee ga ik toch niet in de zon... Slim he, want dan verbrand je dus toch wel op je rug. Maar het was even veel te geweldig om snel naar buiten te gaan. In onze korte broek. Wat een grap! Eindelijk een korte broek aan in India. We liepen naar het zwembad. Daar kwam meteen een Henkie aangerend om handdoeken op onze bedjes te leggen. Maar wij gingen natuurlijk zo snel mogelijk dat zwembad in. God wat heerlijk, iedere cel aan mijn lijf had water om zich heen! Zwemmen in die hitte! We waren echt in de hemel aangekomen. Het water was lauw, niet gek in die hitte. Maar het was wel prima zo! Daarna lekker zonnen. Al die Henkies mogen van hun baas natuurlijk niet kijken naar meisjes in bikini, maar dat doen ze stiekem toch wel. Maar dat maakte even niet uit. 's Middags kregen we natuurlijk weer een beetje honger. Waar zullen we eten? Goh, laten we dat anders aan de bar IN HET ZWEMBAD doen! Sandwiches met frieten. JAMMIE! En met mijn niet ingesmeerde rug in de zon. Niet zo jammie. Dat heb ik gevoeld 's avonds!

Na het eten nog even opdrogen (want ja, je bent kletsnat na dat eten in het zwembad) en douchen onder onze stortdouche. Wat een schoonheden werden we opeens. Althans, zo voelden we ons! Helaas waren we na vijf minuten in de buitenlucht weer volledig bezweet.

Op naar Mamallapuram!

Daarover gaat mijn volgende verhaal. De stroom is uitgevallen en mijn batterij is bijna leeg. Noodgedwongen onderbreking van dit verhaal!

You're just like your mother!

Ja hoor, het was eindelijk zo over! Pappa en mamma waren in India en kwamen naar mij toe. Mede wegens deze reden heb ik de afgelopen week schandelijk weinig aan deze website gedaan, maar ach. Mensen die leven in luxe zoals wij dat heel eventjes hebben gedaan, schrijven zich ook niet te blubber over hun ervaringen!

Wat een gekke week weer. Het voelt alsof het er minstens drie zijn geweest, zoveel is er gebeurd. De dagen voordat pappa en mamma hier waren, hebben Myrthe en ik de tijd een beetje uitgezeten totdat ze op de campus aan zouden komen. Onze lesjes op maandag braaf afgedraaid. Dinsdag werd het ons een beetje te veel. De vermoeidheid van het concert van David Guetta sloeg toe en we moesten noodgedwongen de lessen na de lunch skippen. We zijn dan ook na ons overvolle bord met rijst als een blok in slaap gevallen. We hebben zeker 2 en een half uur geslapen! Woensdag gelukkig weer met veel energie alle lesjes afgedraaid. Het is en blijft toch wel bijzonder hoor. Toch had ik maandag en dinsdag even een dip-gevoel. Even geen zin, even geen energie, even niet zo lekker in mijn vel. Gelukkig sloeg dat gevoel op woensdagavond weer om. We waren uitgenodigd voor een verjaardagsfeestje van een tweeling (4 jaar) op de campus. Alle belangrijke staff was aanwezig. Het waren twee meisjes van een van de medewerkers, dat wordt uitgebreid gevierd. Prachtige kitsch jurkjes, een TAART (die ging er wel in!!!) en zelfs avondeten. Heel gezellig. Myrthe en ik zaten aan tafel bij grote baas Meru en zijn vrouw. We kregen gelukkig een lepel. Lekker Nederlands. Het eten was natuurlijk weer gewoon Indiaas. Helaas was mijn taart-smaak dus meteen weer weg. Sowieso waren we rijst als avondeten niet meer gewend. De noodles waren vaste prik. Maar we aten het natuurlijk netjes op. Er zaten groenten in. Eindelijk! Heel naïef wilde ik die lekkere groene boon opeten. Dat hele ding ging dus ook zo mijn mond in. Jammer dat het een Aziatische peper was! Mijn hoofd liep knalrood aan en ik heb de rest van de avond een peper in mijn maag gevoeld.

Na een nachtje slapen: donderdag! Opstaan, klaarmaken voor de laatste lesjes voordat onze kleine vakantie met pappa en mamma zou beginnen. We hebben welgeteld maar één les hoeven draaien, onder de rest zijn we uitgekomen. Konden we mooi op pappa en mamma wachten: op een steen onder een boom. Ik werd er toch wel een beetje zenuwachtig van! Er kwamen heel wat voertuigen langs. Na een uur kwam dan eindelijk DE taxi aanrijden. Nou zeg, bijna ongelofelijk, maar het waren echt pappa en mamma! Heel erg bijzonder om ze opeens op een voor mij inmiddels heel bekende plek, maar toch zo ver weg te kunnen zien. Ik was zo benieuwd wat ze van het land, de cultuur, mijn stageplek en al het andere zouden vinden. Het gaat hier toch wel om een hele andere wereld waar ik al zeven weken in rond loop! Het was in ieder geval geweldig om ze te zien.

Meteen zijn we met ze doorgelopen naar de dining hall voor de lunch, anders zouden we die missen. We liepen met pappa en mamma de hal binnen. Alle kinderen zaten nog te eten op de grond. Voor ons was er speciaal een tafel gedekt. Jullie hadden de reactie van pappa en mamma moeten zien. Geweldig vonden ze dat om daar zomaar binnen te lopen! En de blikken op de gezichtjes van de kinderen spraken ook boekdelen. Tsja, en toen moesten pappa en mamma er toch ook aan geloven. Rijst met prutjes en een banaantje toe! Gelukkig vonden ze het wel lekker en viel het ook goed. We zijn blijven zitten tot alle kinderen weg waren. Even acclimatiseren. Daarna hebben we pappa en mamma rondgeleid op de campus. Via de taal-lokalen naar ons art-block. Daar kwamen we in het danslokaal terecht waar een traditionele dans werd beoefend. Timing! Mamma vond het geweldig om te zien hoe ze die bewegingen maakten. Daarna het tekenlokaal. Al ‘ons' werk hangt daar aan de muren. Prachtig vonden ze het! En de kinderen stormden allemaal op hen af. Handtekening links, handschudden rechts. En natuurlijk de ontmoeting met Deepa. Wat heeft zij uitgekeken naar de komst van pappa en mamma. Het is trouwens heel grappig dat alle mensen hier vinden dat ik op mamma lijk, terwijl iedereen in Nederland zegt dat ik op pappa lijk.

Ook lieten we het dramalokaal zien. Toen kwamen we er natuurlijk ook niet onderuit om een dramales te laten zien. Nou zeg, wat was dat leuk. De 5th standard kwam binnen, gingen zoals gewoonlijk in een kring zitten en luisterden naar mijn instructie. Pappa en mamma ook in die kring! We lieten ze wat dingen zien die we gedaan hebben afgelopen weken. We speelden ook ‘moordenaartje'. Pappa en mamma deden mee! Heel erg sjiek was dat. En hoe gek is het als tussen al die bruine kindjes opeens je ouders zitten! Ik vond het zo fijn om te kunnen laten zien wat ik hier eigenlijk doe. Nu is er tenminste iemand in Nederland die mee kan praten! Na nog wat kletsen met de kinderen, vertrokken we richting huisje. Ook dat vonden pappa en mamma sjiek om te zien. En, waar wij natuurlijk op gebrand ware, die koffers van hun! Jeetje, wat wamen me daar veel spullen uit voor ons! Ten eerste meer dan 10kg schoolspullen. Geweldig! (We gebruiken ze inmiddels al.) En daarbij een dozijn wc-rollen, shampoo, koekjes, cup a soup, dropjes, kruidvat snoep, stroopwafels, noem maar op! En ... een ontzettend lieve verassing van Rick. Heerlijk, al die vertrouwde spullen en wat een luxe thuisgevoel had ik even.

Na het uitpakken van al die spullen hebben we pappa en mamma naar hun eigen huis gebracht. Wat een balzaal! Ze hadden vier slaapkamers tot hun beschikking. Super toch? We hebben even allemaal wat gerust en 's avonds gegeten bij Navis thuis (principal). Wat een eer. Ze kookte een heleboel Indiase specialiteiten voor ons en diende ons dat op. We aten dan ook maar met z'n vieren. Zij zat er als gastvrouw bij. We hebben geprobeerd met de handen te eten, zonder bestek. Leuk! Ook eens rotzooien op je eigen bord. Thuis mag ik nooit met mijn handen eten of ‘spelen' met eten. Na dat eten zijn we nog even wat gaan (proberen te) internetten om vervolgens heel moe in slaap te vallen. Voorbereiden op de komende vijf dagen samen!

Concert David Guetta in Bangalore

Gisteren zijn Myrthe en ik weer met onze vertrouwde taxi naar Bangalore gereden. Dit keer niet alleen voor de wekelijkse boodschappen en het gezonde, vele eten, maar ook voor een hele bijzondere ervaring die we nooit meer zullen vergeten. We hebben een concert van een hele bekende westerse DJ bijgewoond! David Guetta.

Maar .... Voordat we daar aankwamen, het kon ook niet anders, hadden we alweer het nodige meegemaakt.

We hadden de wekker op onze vrije dag voor de zekerheid maar vroeg gezet, zodat we niet zonder water (douche) zouden komen te zitten. Gelukkig ging dat goed, hoewel de hoeveelheid water minimaal was en Myrthe haar ontbijt heeft moeten staken om eerst de laatste druppels douchewater te gebruiken. Na minstens vier verschillende outfits te hebben aangehad, was ik eindelijk klaar.. Om me weer om te kleden naar iets anders, want voordat we bij dat concert zouden zijn, zouden onze kleren toch al helemaal bezweet zijn. Myrthe was ook goed bezig. Ze had haar outfit de avond van te voren al klaar. Totdat.. Myrthe uit haar nieuwe broek scheurde (!!!) en ze dus weer helemaal opnieuw kon beginnen. Hopeloos, want de broek die ze per se wilde had ze nog niet. Dus we zouden ook nog voor een nieuwe broek naar Bangalore moeten. Van Myrthe moet ik er even bij vermelden dat de broek scheurde langs de naad aan haar been. Niet dat jullie denken dat Myrthe opeens heel dik is geworden.

Nou, daar gingen we dan. Om half 11 lopend over onze hete campus richting taxi. Die stond natuurlijk al heel lief op ons te wachten. We lieten ons naar de eerste de beste shopping mall rijden, zodat we niet zoveel tijd zouden verliezen. We moesten immers op tijd bij de Bangalore Palace Grounds zijn (concertterrein), want daar stond de rest van de groep met onze kaartjes. In de shopping mall hebben we gelukkig vrij snel een nieuwe broek voor Myrthe gevonden. En natuurlijk allebei weer een nieuw T-shirt. Zonder nieuwe kleren terug komen uit Bangalore is voor ons ondenkbaar. Daarna hebben we snel een heerlijke (spotgoedkope) chickenburger gegeten bij MC Donalds om vervolgens snel boodschappen te doen. Snel? Dat woord bestaat hier niet! We hebben minstens een half uur aan de kassa staan wachten voordat we konden afrekenen. Waardoor? Gewoon, omdat de kassaman wat stond te kletsen en te klooien met andermans boodschappen. Ongelofelijk! Bij de jumbo had je al 10 keer aan de bel kunnen trekken en je boodschappen gratis mee kunnen nemen. En we hadden niet eens alle boodschappen bij elkaar, want de helft van de schappen was leeg. Geweldig. We voelden vanaf het concertterrein al een gigantische druk komen, omdat ze vonden dat we veel te laat waren. Erg hectisch dus. Snel zijn we met onze zware tassen de parkeergarage in gerend. Op naar de volgende winkel! Daar hebben we een kleine 20 liter water ingeslagen, zodat we eindelijk eens genoeg hebben en ook pappa en mamma van water kunnen voorzien.

Snel richting concert! We waren ontzettend op tijd, maar dat vond de rest van de groep niet. Maar goed, Myrthe en ik moesten ons natuurlijk ook nog omkleden. Maar ja, waar doe je dat? In de taxi dan maar. Zo hard hebben we nog niet gelachen hier. Myrthe zat in haar ondergoed in die taxi om de broeken om te wisselen. Ik wilde mijn nieuwe T-shirt aan, maar dat ging natuurlijk ook niet zonder bekijks van Indiase mannen in de auto's/scooters om ons heen. De rest besparen we jullie. Het was in ieder geval een keer (hard lachen) en nooit meer!

Gelukkig wist onze taxichauffeur meteen waar we naar toe moesten. Erg opgejaagd kwamen we ruim op tijd aan. 80.000 man werden er verwacht! Snel zijn we uitgestapt en richting ingang gelopen. Daar stond de groep op ons te wachten met polsbandjes en kaartjes. Ze stonden zelf ook nog in de rij. Al meer dan twee uur in de volle zon. Daar hebben wij geen last van gehad, want een half uur later konden we doorlopen. Vrouwen in een aparte rij, mannen in een andere. Op de vijf mannen zal er één vrouw aanwezig zijn geweest. Grappig om te zien! Gelukkig ook heel wat blanken. Eenmaal binnen zagen we een gigantisch terrein met een mooi podium. Alles in de volle zon! Om half 5 begon de eerste DJ met een opening act. Nou, dat kon ik hem nog nadoen. Na de eerste kwam gelukkig een betere en tot slot natuurlijk David Guetta! Wat was het sjiek om hem te zien. We stonden vrij vooraan en hadden heel goed zicht. Alle bekende nummers kwamen langs. Super om dat mee te mogen maken! Het was echt ontzettend druk en ik moet zeggen dat ik nog nooit zo geplet ben door twee zwetende Indiase meisjes. Eigenlijk was het een grote vieze bedoeling, helemaal toen iedereen begon te springen op de droge grond en een rookmachine dus niet meer nodig was. Maar dat hadden we er zeker voor over.

Om kwart over 8 was het voorbij. De hele massa liep richting uitgang. Wij gingen nog opzoek naar wat te drinken, maar dat werd helaas niet meer verkocht. Super slecht eigenlijk, want het was ontzettend heet geweest. Maar goed. Opzoek naar de taxi. We hadden gedacht (gehoopt) dat we die snel zouden vinden. Maar toen we aankwamen op een terrein waar minstens 5000 auto's konden parkeren, zonk de moed ons meteen in de schoenen. Zoveel witte auto's met Imperial erop. Bellen dan maar. Helaas was dat echt onmogelijk met onze chauffeur. Hij verstaat bijna geen woord Engels en kan het al helemaal niet terug communiceren. Uit wanhoop sprak ik een Indiase jongen aan met de vraag of hij kon communiceren met onze chauffeur. Dat gebeurde wel pas nadat we het terrein al van binnen en buiten gezien hadden, iedere witte auto gescand hadden en minstens vijf keer bijna omver waren gereden. Hij kon ons gelukkig richting plek begeleiden waar de chauffeur zou moeten zijn. En dat zonder verkeerde bijbedoelingen (maar natuurlijk wel overmatig geïnteresseerd). Na nog twee keer bellen, stond het meneertje opeens voor ons! Nog nooit zo blij geweest om een taxichauffeur te zien.

Na minstens drie uur onderweg door de gigantische verkeerschaos kwamen we weer aan op onze veilige campus. Om 12 uur lagen we in bed en kreeg ik nog een leuk smsje van pappa dat ze waren aangekomen in India. Ook dat is eigenlijk niet te geloven. Ze zijn hier!

De maandag is inmiddels alweer voorbij. Nog twee dagen en dan zie ik ze! Wat zullen we ook dan weer mooie nieuwe ervaringen opdoen. Het weekend was in ieder geval heel erg geslaagd.

Time flies when having fun!

'T is bijna zo ver: morgen kunnen we zeggen dat we op de helft zitten! Wat vliegt de tijd. Vorige week is voorbij gegaan als een sneltrein. Voor we het wisten was het weer donderdag, de laatste stagedag van de week. Deze week hetzelfde. Morgen is het alweer woensdag!! Het voelt als zondagavond. Hoewel.. zondagavond was een bijzondere. We hadden zondagmorgen geen ontbijt. Geen brood, geen stroom, geen water. Drinken konden we wel, maar eten was een ander verhaal. Even volhouden dan maar. 's Middags zouden we eitjes kunnen eten en noodles maken! Bijna flauw van de honger hadden we die lunch 's middags op tijd binnen. De energie die we daarvan kregen vloog er helaas per direct weer uit door ons gevecht tegen de hitte. 38 graden, geen enkele wolk en lange broeken. Tsja, en 's avonds dan maar weer een meloen. Nee, zondag was mijn dag niet! Ik voelde me ongelofelijk slap. Nu snap ik ook waarom alle mensen in die dorpjes hier zo hangen, zitten en liggen. En ook waarom er zo weinig van de grond komt! Geen enkel fatsoenlijk huis en zoveel viezigheid. Ze hebben gewoon de energie niet! Wat een ellende. En toch voelen ze zich ergens heel gelukkig. Drie hoeraatjes voor het geloof, de religie in India! Wat sleept dat de mensen erdoorheen.

Maandag begonnen we na de Assembly weer met onze eerste lesjes tekenen en drama. Zo gauw die kinderen binnen komen ben ik weer verkocht. Alsof ik dan een onuitputtelijke energiebron heb. Ik ben wel verschrikkelijk moe, maar ik kan gewoon verder. 'Miss, how long fly to Netherlands? Can I come with you?' vraagt een van de jongetjes. Ze zijn zo gefascineerd door ons. Vandaag was er een meisje jarig. We hebben het eerste kwartier van de les uitgetrokken voor het zingen van verjaardag liedjes. We zongen een Nederland liedje, want dat wilden ze zo graag horen. Ook lieten ze ons de liedjes horen die zij allemaal zingen. Prachtig wat een ritmegevoel al die kinderen hebben! Maar ja, dat moet ook wel als je op je achtste al traditionele dansles krijgt op school. Wat krijgen we een energie van dat samen liedjes zingen, cultuur delen! En het is ook zo leuk om te zien hoe de kinderen omgaan met onze opdrachten. Ze kregen vandaag kaartjes met situaties die ze moesten uitbeelden. Tijdens het oefenen lagen Myrthe en ik dubbel van het lachen. Wat een fantasie. Een groepje jongetjes pakte wat instrumenten en .. ja hoor, ze waren in hun verbeelding even de fanfare van de school! Alle gezichtjes staan ook altijd op lachen in onze lessen. Geweldig om te zien!

Daarentegen moeten we af en toe ook echt even streng zijn. Ze zijn zó enthousiast dat we er af en toe gewoon niet meer bovenuit komen. Vandaag kwam Deepa naar me toe met een stalen liniaal. Als ze niet stil zijn, mep je ze maar naar buiten. Ik wist me even geen houding te geven. Dat zou echt het laatste zijn wat ik zou doen, een kind er met een stalen liniaal van langs geven! We zien hier wel vaker dat de leerkrachten vrij agressief naar de kinderen reageren. Zo gauw ze doorhebben dat wij dat merken, stoppen ze. Maar zonder die agressiviteit zullen ze die kinderen toch ook nooit zo netjes in het gelid krijgen!?

Nog twee dagen en dan gaan we lekker uitrusten voor zondag. Het concert van David Guetta! De taxi is al geregeld en we mogen gelukkig zonder problemen wat later terugkomen. We zullen we om 12 uur altijd zijn, maar dat is hier natuurlijk verschrikkelijk laat. En dan komen pappa en mamma al bijna! Genoeg leuke dingen om naar uit te kijken dus :)